به گزارش بنیان به نقل از Sciencedaily، در مطالعه ای که اخیرا بوسیله پروفسور تانگ و همکارانش در دانشگاه ایالتی فلوریدا به بررسی تفاوت های بین ویروس زیکا و ویروس دنگه پرداخته اند. از نظر سطح، این ویروس ها بسیار مشابه هستند و هر دوی آن ها بوسیله پشه ها منتقل می شوند و مواد ژنتیکی آن ها نیز به طور مشابهی سازماندهی شده است. اما زیکا در نفوذ به موانع طبیعی بدن انسان موثرتر است و اثرات شدیدتری را روی جنین انسان بر جای می گذارد.

ماکروفاژهای سیستم ایمنی بدن در بلعیدن مواد خارجی ، باقی مانده های سلولی، سلول های سرطانی، میکروب ها و ... نقش مهمی را بازی می کنند. این ماکروفاژها به طور طبیعی در سراسر بدن وجوددارند و زمانی که یک ویروس بدن را مورد حمله قرار می دهد، ماکروفاژها به محل تهاجم یورش برده و به مقابله با آن می پردازند. این فرایندی است که در زمان ورود ویروس هایی مانند دنگه اتفاق می افتد، اما در مورد ورود زیکا به بدن چنین فرایندی به وقوع نمی پیوندد.

تانگ و همکارانش ماکروفاژها را از سلول های بنیادی تولید کردند و آن ها را در معرض ویروس زیکا و ویروس دنگه قرار دادند. در ادامه ماکروفاژها برای اندازه گیری قابلیت حرکتی سلول های آلوده در معرض تست قرار گرفتند. در آزمایش دنگه، ماکروفاژها لزوما برای مبارزه با آلودگی در یک نقطه ثابت ماندند. اما آن هایی که در معرض ویروس زیکا قرار گرفتند، قابلیت حرکتی و مهاجرتی شان را حفظ کردند. این می تواند یکی از دلایل موثر بودن زیکا باشد زیرا ماکروفاژهای آلوده به زیکا در سراسر بدن پراکنده می شوند. به نظر می رسد که ویروس زیکا به طور فعال توانایی ماکروفاژها برای انجام وظیفه اصلی شان در مقابله با بیماری را سرکوب می کند.

پایان مطلب/