به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، این محققین سوئیچ جدیدی را در سلول های سرطان کبدی شناسایی کرده اند که فعالیت دو پروتئین به نام های  DLC1 که یک سرکوب کننده توموری است و تالین را کنترل می کند. هر دو این پروتئین ها پراکنش یا عدم پراکنش سلول های سرطانی به سایر نقاط بدن را کنترل می کنند.

این محققین به سرپرستی آرماندو هرناندز دریافته اند روشی که به موجب آن تالین در پاسخ به حرکت تا نمی خورد فاکتوری تعیین کننده در فعالیت DLC1 است و نقش مهمی در تکوین کارسینومای هپاتوسلولار بازی می کند. تحت شرایط مناسب، سلول های سرطانی می توانند مهاجرت یا متاستاز کنند و موجب پراکنش سرطان به سایر بافت ها شوند. زمانی که سرطان به یک جایگاه ثانویه در بدن پراکنده می شود، درمان آن سخت می شود. در این مطالعه جدید محققین مکانیسم مهاجرت این سلول ها را مورد بررسی قرار دادند.

شبیه اسکلت که بوسیله فاکتورهای مکانیکی خارجی کنترل می شود، سلول ها نیز در پاسخ به نیروهای خارجی منقبض شده و حرکت می کنند. ساختارهای داخلی سلول ها موسوم به اسکلت سلولی، نیروهایی را تولید می کند که منجر به مهاجرت سلولی سلول های سرطانی می شود.

پروتئین تالین که به غشای سلولی می چسبد، پلی را بین داخل و خارج سلول ایجاد می کند و به درون حلقه ای پیچ می خورد و می تواند نیروهای مکانیکی را حس کرده و به آن ها پاسخ دهد. این نیروها شکل تالین را تغییر می دهد که آن هم به موجب خود DLC1 را غیر فعال می کند و بنابراین این پروتئین نمی تواند فعالیت سرکوب کنندگی توموری اش را انجام دهد و منجر به سرطان می شود.

پایان مطلب/