به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، زمانی که کلیه ها قادر نیستند عملکردشان را به طور مناسب انجام دهند، دیالیز می تواند به برداشتن مواد و مایعات زادی از خون موثر باشد. برای متصل کردن ماشین دیالیز به بیماران، جراحان بین یک شریان و سیاهرگ در مچ یا بازوی فرد یک ارتباط برقرار می کنند. این ارتباط یا جانکشن را فیستول شریانی سیاهرگی(AVF) می نامند که پلی بین شریان و سیاهرگ است. بعد از جراحی، پزشکان نزدیک به شش هفته صبر می کنند تا AVF قبل از دیالیز به خوبی شکل گیرد. اگر AVF ایجاد شود، عروق خونی بزرگ با نرخ جریان خون بالا می توانند برای برداشتن خون و گذراندن آن از ماشین دیالیز استفاده شوند. با این حال، AVF می تواند ملتهب شده و در نهایت در یک بیمار از هر سه بیمار کارایی خود را دست بدهد. این بدین معنی است که بیمار نیازمند جراحی های بیشتر برای کمک به ایجاد AVFهای جدید است و این موجب می شود که بیمار زمان بیشتری را در بیمارستان بستری شود.

در مطالعه ای جدید محققین امپریال کالج لندن از تصویربرداری سه بعدی در 60 بیمار دیالیزی برای اندازه گیری ارتباط ساختار AVF استفاده کرده اند تا دریابند که AVFها چگونه کارایی خود را از دست می دهند. به این منظور آن ها از اسکن های MRI ظرف چندین ساعت بعد از جراحی استفاده کردند و از ساختار AVF تصاویر سه بعدی را ایجاد کردند تا دریابند که آیا شکل این AVFدر موفقیت این فرایند در آينده تاثیر گذار است یا خیر. شش هفته بعد از ایجاد AVF، محققین دریافند که AVFهای با ساختار منحنی تر در مقایسه با آن هایی که زوایای بزرگ تری بین شریان و سیاهرگ ایجاد کرده اند، نرخ موفقیت بیشتری دارند. محققین می گویند که با درک اهمیت شکل سه بعدی AVF، جراحان می توانند تعداد AVFهایی که عملکردشان را از دست می دهند به حداقل برسانند و در نتیجه نتایج دیالیز را بهبود ببخشند.

پایان مطلب/