به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در مطالعه ای جدید، محققین حملات قلبی را در میمون های ماکائو القا کردند. این میمون ها از این جهت انتخاب شدند که اندازه و فیزیولوژی قلب شان شبیه انسان ها است. حملات قلبی کسر خروجی بطن چپ آن ها را از 65 درصد به 40 درصد کاهش داد و همین برای ایجاد نارسایی قلبی در جانور کافی بود. دو هفته بعد، محققین سلول های قلبی تمایز یافته از سلول های بنیادی جنینی انسان را به داخل و پیرامون بافت اسکار تازه شکل گرفته در قلب این میمون ها تزریق کردند. هر جانور تقریبا 750 میلیون کاردیومیوسیت مشتق از سلول های بنیادی جنینی را دریافت کرد. چهار هفته بعد از درمان، کسر خروجی قلب این میمون ها به حدود 50 درصد رسید و نیمی از راه برگشتن به حالت عادی را طی کرد. اسکن های MRI نشان داد که درون بافت اسکار از پیش موجود، عضلات قلبی شروع به رشد کردند. این نتایج در حالی بود که در میمون هایی که مورد سلول درمانی واقع نشدند(کنترل)، کسر خروجی و بافت اسکار هیچ تغییری نکرد.  بعد از سه ماه مشاهده شد که این کسر خروجی به 66 درصد رسید که تقریبا شبیه حالت طبیعی است. در این بازه زمانی تقریبا 30 درصد بافت اسکار نیز با بافت عضلانی جایگزین شد. به عقیده محققین این مطالعه، این رویکرد درمانی در مورد انسان نیز قابل اجرا است و از آن جایی که کاردیومیوسیت های قلبی، سلول هایی با طول عمر زیاد هستند می توان امیدوار بود که نیاز به درمان های اضافی نیست. علاوه براین می توان سلول های قلبی مشتق از سلول های بنیادی که به منظور پیوند استفاده می شوند را از نظر ژنتیکی تغییر داد و مانع از رد پیوند آن  ها بوسیله سیستم ایمنی میزبان شد.

پایان مطلب/