به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در مطالعه ای جدید محققین برای اولین بار تاثیر درمان های سرطانی و درمان های مورد استفاده برای کم خونی داسی شکل را روی کیفیت و کمیت اسپرماتوگونی ها بررسی کرده اند، هر چند پیش از این نیز مشخص شده بود که شیمی درمانی و پرتو درمانی منجر به کاهش باروری در بالغین می شود. یافته های این مطالعه نشان داده است که در صورتی که پزشکان برای برداشتن و فریز کردن بافت بیضه برای حفظ باروری برنامه ای دارند باید این کار را قبل از انجام شیمی درمانی و استفاده از دوزهای بالای داروهای آلکیله کننده استفاده کنند. قبل از بلوغ، پسران معمولا قادر به تولید نمونه های اسپرم نیستند که بتوان آن ها را فریز کرد و برای مدت زمان زیادی ذخیره ساخت. پیوند بافت بیضه ای بعد از طی کردن دوره درمانی به بیماران می تواند یک راه احتمالی برای احیای باروری باشد اما در حال حاضر، راهی برای تولید اسپرم از بافت بیضه ای نابالغ در شرایط آزمایشگاهی وجود ندارد. این امر به میزان زیادی به داشتن مقادیر کافی از اسپرماتوگونی سالم متکی است که با موفقیت حفظ شده باشند.  نتایج این مطالعه روی پسریچه های شش ساله ای که مورد درمان های سرطانی یا درمان برای کم خونی داسی شکل(با داروهای آلکیله کننده) قرار گرفته بودند نشان داد که این درمان ها موجب از دست رفتن کامل اسپرماتوگونی ها یا کاهش قابل توجه آن ها می شود. این امر در مورد بیمارانی که تحت تیمار با عوامل غیر آلکلیله قرار گرفته بودند صدق نمی کرد. مواد آلکلیله کننده در برخی شیمی درمانی ها برای کشتن سلول های سرطانی و آسیب رساندن به DNA استفاده می شوند.

به عقیده محققین علاوه براین که باید پیش از استفاده از شیمی درمانی یا درمان های تهاجمی دیگر باید بافت بیضه را فریز کرد، می توان به درمان این پسر بچه ها در آینده با پیوند مغز استخوان نیز امیدوار بود.  

پایان مطلب/