به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، بیماری هانتینگتون یک اختلال مخرب عصبی است که منجر به مرگ سلول های مغزی و حرکات غیر اختیاری بدن، از دست دادن قدرت تکلم و مشکلات روانی می شود. موتاسیون در ژن هانتینگتین دلیل این بیماری است که منجر به تجمع سمی پروتئین هانتینگتین می شود. این تجمعات می توانند منجر به تخریب عصبی شوند و معمولا می توانند ظرف مدت 20 سال از شروع علایم منجر به مرگ بیمار شوند. به منظور ارزیابی مکانیسم های دخیل در این بیماری، ویلچز و همکارانش از سلول های بنیادی پرتوان القایی(iPSCs) مشتق از بیماران هانتینگتونی استفاده کردند که می توانند به هر نوع سلولی از جمله نورون تمایز یابند. این سلول های بنیادی پرتوان القایی مشتق از بیماران هانتینگتونی با این که ژن موتانت مسئول این بیماری را بیان می کردند، هیچ گونه تجمعی از پروتئین هانتینگتین را نشان ندادند. محققین دریافتند که پروتئینی به نام UBR5 به عنوان یک مکانیسم محافظت کننده برای سلول ها عمل می کند و تخریب هانتینگتین موتانت را افزایش می دهد. هم چنین غربالگری این iPSCهای مشتق از بیماران نشان داد که هانتینگتین می تواند بوسیله یک سیستم بازیافت سلولی موسوم به پروتئازوم تخریب شود. با این حال، این سیستم در نورون ها ناقص است و منجر به تجمع نابجای پروتئین هانتینگتین جهش یافته می شود. ویلچز و همکارانش دریافته اند که UBR5 در سلول های بنیادی پرتوان افزایش می یابد و تخریب هانتینگتین جهش یافته را تسریع می کند. برای ارزیابی نقش UBR5 در تنظیم ژن هانتینگتین جهش یافته، محققین سطح UBR5 را کاهش داد و مشاهده کردند که بلافاصله تجمع هانتینگتین در سلول های iPS افزایش یافت. به نظر می رسد که تنظیم نامناسب UBR5 می تواند منجر به افزایش قابل توجه تجمعات هانتینگتین و اثرات سمی آن برای نورون ها شود. برعکس، افزایش فعالیت آن می تواند مانع از تجمع هانتینگتین در مدل های بیماری هانتینگتین شود. این یافته می تواند درک بهتری از بیماری هانتینگتون ارائه دهد و می تواند منجر به ایجاد درمان های موثر برای بیماران شود.

پایان مطلب/