به گزارش بنیان به نقل  از medicalxpress، سلول درمانی یا درمان های سلولی جایگزین شامل تمایز سلول های بنیادی به نورون های دوپامینرژیک و پیوند آن ها به مغز بیماران برای جایگزینی نورون های مرده یا در حال مرگ است. با این حال، تنوع سلول های تمایز یافته(از جمله آلودگی به برخی از انواع نورون های ناخواسته و هم چنین وجود برخی از سلول های بنیادی تمایز نیافته) می تواند روی نتایج پیوند اثر گذار باشد. در کارآزمایی هایی که در گذشته با این روش روی بیماران صورت گرفته است، این محدودیت منجر به بروز برخی عوارض جانبی مانند دیسکینزی، حرکات پرشی کنترل نشده و ... شده است که خود موجب بدتر شدن شرایط بیماران گردیده است.

برای پرهیز از تداخل با انواع سلول های ناخواسته، نیاز به پروتکل های تمایزی است که جمعیت یکدست تری از نورون های دوپامینرژیک را تولید کنند. به این منظور دکتر حسین بهاروند و دکتر قاسم حسینی سالکده در پژوهشگاه رویان ایران موفق به ارائه یک پروتکل تمایزی موثر در این زمینه شده اند. به این منظور آن ها یک رده سلول بنیادی خاص که حاوی پروتئین فلورسنت سبز(GFP) به عنوان گزارشگر یک فاکتور رونویسی دخیل در تمایز عصبی دوپامینرژیک بود را تولید کردند. در حالت تمایز نیافته ی این سلول ها، این GFP بیان نمی شود اما زمانی که سلول شروع به ساخت فاکتور رونویسی مورد نظر می کند، در اولین مرحله از تمایز به نورون های دوپامینرژیک، پروتئین GFP بیان می شود.

در ادامه محققین از یک پروتکل استاندارد برای تمایز سلولی استفاده کردند و آن ها را بر مبنای بیان GFP دسته بندی(sort) کردند. سپس پروتئین هایی که به وفور روی سطح پیش سازهای دوپامینرژیک بیان می شوند را شناسایی کردند. با انتخاب پروتئینی که از مشخصه های پیش سازهای دوپامینرژیک است و کانتکتین2 نام دارد، آن ها این پیش سازها را جداسازی کرده و آن ها را به مدل رتی بیماری پارکینسون پیوند کردند. رت هایی که سلول های غنی از کانتکتین2 را بیان می کردند، آزادسازی دوپامین بهتری داشتند که نشان می دهد سلول های پیوند شده به خوبی جایگزین نورون های مرده شده اند. دسته بندی و خالص سازی سلول ها موجب شد که علایم حرکتی پارکینسون نیز به طور قابل ملاحظه ای در رت های تیمار شده با سلول های دسته بندی نشده، بهتر باشد. این رویکرد جداسازی می تواند گام مهمی به سمت سلول درمانی های موفقیت آمیز باشد.

پایان مطلب/