به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، مغز مجموعه ای حیرت آور با هزاران نوع سلول مختلف است که اختلال در هر یک بیماری مخصوص به خود را باعث می شود. یکی از مشکلات در زمینه ی درمان و شناختن بیماری ها این است که نمی توان دقیقا سلول مشابه سلول عصبی مورد نظر را در دسترس داشت. در حال حاضر بیش از 75 راه جدید برای تولید و تبدیل سریع سلول های پوستی به عصبی وجود دارد که بنظر می رسد روش های مناسب تری برای دسترسی به بیماری های مورد نظر در حال حاضر نسبت به گذشته است. داشتن یک منبع نورونی تقریبا نامحدود و شخصی با تنوع زیاد در آزمایشگاه این امکان را می دهد که اتفاقات در حال رخداد برای ای سلول ها در بیماری های مختلف، قابل شناسایی و ردیابی باشند. هم چنین این امکان نیز فراهم می شود که اثر داروهای مختلف را بر روی این نورون ها بررسی شود در حالی که لازم نیست برای بررسی اثر داروها از موش و یا سایر حیوانات استفاده کرد و در نهایت نتایج بدست آمده در انسان قابل تعمیم و پیگیری می باشند. آزمایشگاه Baldwin توانست پروتکلی را بوجود آورد که به راحتی بتواند سلول های پوست را به سلول های عصبی تبدیل کند و آن ها را گسترش دهد. محققین با توجه به تحقیقات گذشته دریافتند که برای تولید انواع خاصی از سلول های عصبی نیاز به استفاده ی همزمان تنها دو نوع فاکتور رونویسی در یک زمان است. بنابر این اعضای این مطالعه چندین دسته از کد های دو فاکتوری را با هم آزمودند تا در نهایت فاکتورهایی که باعث تبدیل سلول های پوستی به عصبی می شود را توانستند بیابند ، این فاکتورها هسته ی اصلی تغییرات از جمله تغییر شکل و پتانسیل الکتریکی سلول ها برای تبدیل شدن آن ها به سلول های عصبی می باشد. در طول مدتی که آن ها به دنبال یافتن فاکتوری جدید بودند و یا حتی احتمال می دادند که کشف جدیدی نکنند، از دیدن نتیجه شگفت زده شدند زیرا تقریبا 600 فاکتور آزموده شد و تنها 12 درصد در نهایت توانایی تولید نورون ها را داشتند اما این 12 درصد باعث کشف 70 ترکیب جدید یا کد برای تولید سلول های عصبی بودند. سپس مشاهده نمودند این نورون های ساختگی که سلول های Baldwin نام گرفتند، می توانند تولید سیناپس عصبی نمایند و با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. این اتفاق دو یا سه هفته پس از تبدیل شدن آن ها به سلول های فیبروبلاستی اتفاق افتاد. اتفاقی که هرگز در شرایط عادی امکان پذیر نیست. اما با این حال نیاز به مطالعات بیشتری است تا جزئیات این تبدیل در آزمایشگاه آشکار شود.

سال ها تلاش لازم است تا بتوان دریافت که چرا نورون ها خصوصیات مختلفی از قبیل تولید سیناپس های خاص، خصوصیات مختص به خود مانند تولید دوپامین و یا پاسخ به داروهای محرک مانند نیکوتین و یا ارتباطات آن ها با اطرافشان در بیماری های مختلف دارند. از نظر یکی از محققین در این مطالعه، استفاده از جفت فاکتورهای مختلف می تواند نتایج متفاوتی مانند تولید نورون هایی با خصوصیات متفاوت داشته باشد. آن چه محققین یافتند بسیار هیجان انگیز بود. هر کد یک سری نورون با خصوصیت مختلف تولید می کرد. بررسی این تغییرات ژنتیکی که باعث تولید سلول های مختلف عصبی می شوند می تواند دلیلی برای بوجود آمدن بیماری هایی که در آن ها سلول های عصبی تغییر می یابند مانند اوتیسم، اعتیاد به نیکوتین و بیماری های تحلیل برنده ی سیستم عصبی باشد و از این طریق میتوان به یافتن راهی برای درمان این بیماری ها کمک کرد.

نتیجه ی مطالعات گذشته بیانگر این موضوع بود که 3 تا 4 دسته فاکتور برای تبدیل سلول های پوستی به سلول های پرتوان القایی و سپس تبدیل به نورون ها نیاز است. اما در این مطالعه نشان داده شد که فقط 2 دسته از فاکتورها می توانند در تولید سلول های عصبی خاصی که مسئول درد و خارش می باشند از سلول های پوستی نقش داشته باشند. مطالعات جدید قدمی بزرگ به سوی بازسازی سلولی است. فاکتورهای رونویسی برای نورون ها مانند کد عمل می کنند. استفاده از این کدها در سلول ها باعث تولید انواع نورون های مورد نیاز تحقیقی است. با این کار، محققان بی نیاز از برداشتن سلول از مغز بیمار در هنگام جراحی می باشند که شاید فقط برای چند ساعت مطالعه می توان از آن استفاده نمود. به این صورت شناسایی ژن در این سلول ها نیز راحت تر می شود. ساختن یک پایگاه داده از این کدها و انواع نورون های مختلف می تواند کمک زیادی به مطالعات ژنتیکی درباره ی بیماری های مغزی انسان نماید و این کار، امکان شناسایی اتفاقاتی که در مغز یک بیمار می افتد را می دهد تا به این وسیله راه های درمان را بتوان یافت.

در حال حاضر مطالعاتی بر این مبنا بر روی بیماران مبتلا به اوتیسم و آلزایمر و یا آتاکسی فردریچ در حال انجام است.  Baldwin افزود ما همچنان معتقدیم فاکتورهای رونویسی یافت شده در این مطالعه شبیه به بسیاری از کدهای نورونی دیگر می باشند که می تواند در انواع نورون ها مورد استفاده قرار گیرد. محققان سایر دانشمندان را به استفاده از این نتایج که بصورت یک پروتوکل به نام BioGPS در دسترس قرار گرفته است تشویق می نمایند.

پایان مطلب/