به گزارش بنیان به نقل از Stemcellportal، فاکتورهای FGF2 و GDNF دو فاکتور رونویسی ضروری برای خود نوزایی و بقای آزمایشگاهی سلول های بنیادی اسپرماتوگونیایی محسوب می شوند، اما مطالعه ای جدید نشان داده است که در بیضه موش FGF2، ویژگی های متفاوتی با GDNF دارد.

در این مطالعه سیجی تاکاشیما و همکارانش با استفاده از یک سیستم میکروسفیری ژلاتینی زیست تخریب پذیر، که انتشار مداوم فاکتورهای خودنوزایی کننده را برای هفت روز در شرایط درون تنی مقدور می سازد، عملکرد جدیدی را برای FGF2 شناسایی کرده اند. پیش از این مشخص شده بود که فاکتورهای FGF2 و GDNF‌در خود نوزایی سلول های بنیادی اسپرماتوگونیایی نقش دارند و اسید رتینوئیک موجب تمایز هر چه بیشتر این سلول ها به اسپرم می شود. اما این مطالعه نشان داده است که سلول های بنیادی اسپرماتوگونیایی تحریک شده با FGF2، در مقایسه با آن هایی که بوسیله GDNF تحریک می شوند، گیرنده اسید رتینوئیک را نیز بیان می کنند که این امر سلول های بنیادی اسپرماتوگونیایی را مستعد تمایز می کند. در واقع به نظر می رسد که FGF2 هم زمان با عملکردی که در افزایش خودنوزایی دارد، هم زمان موجب مستعد شدن سلول های بنیادی اسپرماتوگونیایی به عملکرد اسید رتینوئیک نیز می شود. این یافته نقش مهم این فاکتور رشد به عنوان یک شمشیر دو لبه را در محیط بیضه و در تمایز سلول های بنیادی اسپرماتوگونیایی نشان می دهد.

پایان مطلب/