به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، این مطالعه در دانشکده ی پزشکی NYU انجام شد. پاتولوژیست ها بیان نمودند لایه های بدن مانند بافت همبند متراکم، سطح زیر پوست، پوشش دستگاه گوارش، ریه ها و سیستم های ادراری و شریانش های اطرافش به جای اینکه به یکدیگر متصل باشند مملو از مایع می باشند. این فضاهای خالی توسط یک شبکه از پروتئین های بافت همبند قوی (کلاژن) و انعطاف پذیر (الاستین) پشتیبانی می شوند و به عنوان ضربه گیر می باشند و مانع از فروپاشی بافت های عضلانی و رگ ها در هنگام فعالیت های روزانه می شوند. نکته مهم این است که این لایه یک بزرگراه سیال متحرک است که می تواند با وجود آن دلیل گسترش سلول های سرطانی را در هنگام متاستاز توضیح دهد. سیستم لنفاوی بعنوان شبکه ای می باشد که منبع مایع لنفاوی است. مایع لنفاوی مایع حیاتی برای عملکرد سلول های ایمنی بدن است که باعث التهاب می شود. علاوه بر این، سلول هایی که در این فضا قرار دارند و کلاژن آن ها را به هم متصل نموده، با تغییرسن تغییر می کنند و ممکن است به چین و چروک پوست، سفتی اندام ها و پیشرفت بیماری های فیبروتیک، اسکلروزی و التهابی کمک کنند. بیش از نیمی از مایعی که در بدن تا به حال شناخته شده است، در داخل سلول است و حدود یک هفتم در داخل قلب، رگ های خونی، گره های لنفاوی، و عروق لنفاوی قرار دارند. مایع باقی مانده "بینابینی" است و مطالعه ی حاضر برای اولین بار فضای بینابینی را به عنوان یک ارگان در نظر گرفته که یکی از بزرگترین قسمت های بدن می باشد. محققان معتقدند تا به حال هیچ کس این فضا را در نظر نگرفته است زیرا در شاخه های پزشکی برای بررسی بافت ها آن ها را بر روی لام میکروسکوپی فیکس می کنند و با این کار از فاصله ی بسیار نزدیکی آن ها را بررسی می نمایند. پژوهشگران برای مطالعه ی بافت ها و انجام مراحل فیکس کردن، بافت ها را در مجاورت مواد شیمیایی قرار می دهند و سپس آن ها را به قطعات نازکی تبدیل نموده و خصوصیات ویژه ی آن را با رنگ کردن نشان می دهند. روند فیکس نمودن نمونه باعث مشخص شدن ویژگی های زیستی و ساختمانی سلول می شود اما تمام مایعات را خشک می کند. تیم تحقیقاتی دریافتند حذف نمودن مایع برای تولید اسلایدهای سلولی باعث می شود پروتئین های موجود در شبکه فروبریزد و در یک محل تجمع یابد. این تجمع پروتئین ها در یک محل در اسلاید های بدست آمده از بیوپسی به صورت یک ماده ی جامد مشاهده می شد. این نتایج تقریبا در تمامی بافت ها دیده شده است. یافته های حاصل از این مطالعه پتانسیل ایجاد یک تحول را در پزشکی دارد. نمونه برداری مستقیم از مایعات بینابینی می تواند ابزار قدرتمندی برای  تشخیص باشد. اطلاعات به دست آمده بر اساس تکنولوژی جدیدی به نام اندومیکروسکوپی لیزری کانونی بر پایه ی پروب انجام گرفته است. پس از انجام مطالعات، دیده شد زمانی که از یک پروب برای بررسی پخش شدن سرطان در مجرای صفراوی یک بیمار استفاده شد. در اسلاید های بدست آمده از بافت سرطانی حفره های بسیار کوچکی در بافت زیر موکوسی دیده شد که تا به حال در هیچ آناتومی دیگری یافت نشده بود. تیم تحقیقاتی تایید نمود حفره های کوچکی که در این بافت دیده شده شبیه به قطره ی آب می باشد که از باقی مانده بخش های پرشده از سیال قبلی بوده است. برای انجام مطالعه ی حاضر، تیم تحقیقاتی بافت های بدست آمده از نمونه های مختلف در 12 جراحی سرطان پانکراس و مجرای صفراوی را جمع آوری نمود. چند دقیقه قبل از بستن جریان خون به بافت هدف، بیماران بوسیله ی میکروسکوپ کانونی برای تصویربرداری بافت زنده مورد مطالعه قرار گرفتند. زمانی که تیم تحقیقاتی این فضاها را در تصاویر بدست آمده از مجرای صفراوی یافت، به سرعت دریافتند این فضاها در هر قسمتی از بدن که بافت به حرکت در بیاید و یا فشرده شود وجود دارد. سلول های تشکیل دهنده ی این فضاها غیرعادی بودند. زیرا یک بافت کلاژنی حفاظت کننده در اطراف آن ها قرار گرفته است. این سلول ها ممکن است سلول های بنیادی مزانشیمی نیز باشند که تشکیل دهنده ی بافت اسکار در بافت های موجود در بیماری های التهابی می باشد. در نهایت، بسته های پروتئینی که در فضا دیده می شوند، به احتمال زیاد جریان الکتریکی ایجاد می کنند، چون آنها با حرکات اندام ها و عضلات اطراف آنها خم می شوند و ممکن است در روش هایی مانند طب سوزنی نقش داشته باشند.

یکی از محققان حاضر در این مطالعه معتقد بود شبکه ی موجود در حفرات شبیه به دستجات کلاژن و الاستین می باشند.

پایان مطلب/