به گزارش بنیان به نقل از Stemcellportal، رویکردهای متنوع جراحی می تواند بهبودی زخم را از افزایش دهد، هر چند بافت اسکار به صورت شکننده و ناپایدار باقی می ماند. مشخصه های ضد التهابی و پیش بازسازی کننده سلول های بنیادی مزانشیمی موجب شده است که از آن ها طی مداخلات جراحی برای سندرم رادیولوژیک شدید استفاده شود، هر چند اغلب مطالعات مبتنی بر سلول های بنیادی مزانشیمی روی آنالیزهای کوتاه مدت متمرکز شده اند و از نتایج طولانی مدت آن ها غافل مانده اند.

در مطالعه ای جدید، کریستین لینارد و همکارانش در فرانسه به بررسی اثرات طولانی مدت تیمار زخم ها با سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان بعد از جراحی و قرار گرفتن در معرض تشعشعات شدید پوستی پرداختند. در این مطالعه که روی مدل های خوکی صورت گرفت، محققین یک سال بعد از ایجاد زخم های ناشی از پرتوهای یونیزه کننده مشاهده کردند که در گروه کنترل (بدون تیمار با سلول های بنیادی)، بافت نکروزی شکل گرفت و این امر منجر به نارسایی در فاز بازآرایی ترمیم و فعال شدن فیبروبلاست ها، تولید ماتریکس خارج سلولی و اسکار هایپرتروفی شود. این در حالی بود که تیمار با سلول های بنیادی مزانشیمی منجر به بهبودی رگزایی در ناحیه زخم و افزایش بازآرایی و بهبود زخم، کاهش التهاب و ... شد. این نشان داد که استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان می توانند تیماری معجزه آسا برای بهبودی زخم های ناشی از اشعه یا پرتو باشند.

پایان مطلب/