به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، میلیون ها اروپایی مبتلا به بی اختیاری ادرار (SUI) می باشند که این موضوع می تواند بر روی کیفیت زندگی آن ها تاثیرگذار باشد. عضلات کنترل کننده ی مجاری ادراری 20 تا 50 درصد از زنان در هنگام زایمان آسیب دیده و به بی اختیاری ادرار مبتلا شده اند. این حالت وضعیت کار و زندگی آن ها را تحت تاثیر قرار داده است. مردان اغلب بدلیل جراحی سرطان پروستات به بی اختیاری ادرار مبتلا شده اند. یک فیبر عضلانی در اسفنگتر مثانه آسیب دیده است و همین امر باعث شده عضله ی مثانه قدرت و انعطاف پذیری لازم را برای بستن مجاری مثانه نداشته باشد. درمان های امروزی باعث درمان موقت علائم SUI می شوند اما این درمان قطعی نیست. به تازگی پژوهشگران نوع جدیدی از درمان را در پیش گرفته اند که با استفاده از سلول های بنیادی خود بیمار و کاشت آن ها در لیگامنت عضلشان به بازسازی عضله کمک می کنند. پیش از تزریق سلول ها به مثانه لازم است تا آن ها را در آزمایشگاه آماده نمایند. دکتر Mohr یکی از محققین در این مطالعه گفت: ما یک نمونه از لیگامنت عضله ی بیمار گرفتیم پیش از تزریق سلول های بنیادی به اسفنگتر مثانه ی بیمار، سلول های بنیادی جدا شده و کشت داده شدند. وی افزود: این اولین مطالعه ای است که برروی نمونه ی انسانی انجام شده است. این مطالعه در ابتدا بر روی افرادی صورت گرفت که SUI خفیف تری داشتند و سپس در بیمارانی که مشکل شدید تری داشتند انجام شد. بعد از کشت سلول های جدید محققان با استفاده از تحریک الکترومغناطیس عصب عضله، سلول های عضلانی را تحریک نمودند. بیماران به مدت 20دقیقه بر روی یک صندلی قرار می گرفتند که دارای امواج الکترومغناطیس بود. عصب بیماران پس از مدتی در این ناحیه فعال می شد و عضلات جدید ساخته می شدند. تمام بیماران با سلول های خودشان درمان شدند اما فرایند زمان بری بود. زیرا سلول ها در یک آزمایشگاه کشت داده شدند و سپس تزریق گشتند. بصورت نرمال برای هر بیمار سه تا چهار هفته زمان برد. محققین چندین بیمار را بصورت همزمان درمان نمودند و در انکوباتورهای جدا قرار دادند تا از بروز هرگونه آلودگی جلوگیری نمایند. هزینه ی هر درمان برای بیماران زیاد است اما اگر با موفقیت انجام شود می تواند برای درمان بسیاری از بیماران استفاده گردد و حتی در بیمارانی استفاده شود که بافت عضلات آن ها تخریب گشته است.  استفاده از سلول های خود بیمار احتمال پس زده شدن بافت را کاهش می دهد. اگرچه کند بودن این فرایند مشکل ساز است. یکی از راهکار ها برای غلبه بر این مشکل استفاده از سلول های بنیادی اهدایی توسط اهدا کننده های سالم است. این سلول ها می توانند کشت داده شوند و در یک ویال ذخیره شوند و در تانک نیتروژن مایع نگه داری شوند تا بتوان در مواقع لزوم از آن استفاده نمود. یکی از بیماری هایی که می تواند از این درمان بهره ببرد بیماری ایسکمی قلبی است ( بیماری ای که عامل مرگ و بستری شدن بسیاری از افراد در کشورهای توسعه یافته می باشد) و سالانه عامل بیش از 4 میلیون مرگ در اروپا می باشد. محققان در پروژه ای به نام SCIENCE در حال بررسی سلول های بنیادی اهدا شده از بافت چربی شکم می باشند که بتوان برای آسیب های قلبی از آن استفاده نمود. این سلول ها پتانسیل تبدیل به سلول های رگی و عضله ی قلبی را دارند. درحالیکه چندین هفته زمان لازم است تا سلول های کشت شده برای هر بیمار آماده شود این رده های سلولی اهدا شده منبع مناسبی برای جایگزینی بافت قلب می باشند. یک مطالعه ی اولیه بر روی بیمارانی که مبتلا به آسیب سرخرگ کرونر قلب و نارسایی قلب بودند انجام گرفت و در آن از درمان بوسیله ی سلول های بنیادی استفاده نمودند در این بیماران مشاهده شد فعالیت پمپاژ قلبی بهتر است و پس از درمان توانستند راحت تر به زندگی عادی بازگردند. امید است که بتوان این مطالعه را در سطح درمان گسترش داد. اگر این مطالعه خوب پیش برود در مدت زمان 5 سال می توان آن را به سطح درمان رساند اما قبل از رسیدن به این جایگاه نیاز به آمادگی بیشتری است. برای پیشرفت درمان از این طریق نیاز است تا امکان همکاری این محققین با شرکت ها صورت پذیرد و برای انجام مراحل سلولی نیاز به دستگاه های بیشتری می باشد.

اگر درمان نارسایی قلب با موفقیت انجام پذیرد، می تواند برای درمان سایر بیماری ها نیز مفید باشد. رده های سلول های بنیادی ای که استفاده شده است می تواند در درمان آرتروز نیز استفاده شود.

پایان مطلب/