به گزارش بنیان به نقل از Sciencedaily، تکنیک های جراحی موجود شامل ایمپلنت کردن کندروسیت های اتولوگ (ACI) و ایمپلنت کردن کندروسیت های اتولوگ القا شده بوسیله ماتریکس(MACI) است که نسبت به تکنیک های القای خود ترمیمی ارجحیت دارد. با این حال، این دور روش نیز پیچیده بوده و نیازمند فرایندهای چند مرحله ای هستند که بیمار را ناچار به جراحی های دوباره می کنند: یک جراحی برای برداشتن غضروف طبیعی و یک جراحی برای ایمپلنت کردن غضروف تکثیر شده در آزمایشگاه.

به منظور ایجاد یک رویکرد جایگزین، محققین سعی داشته اند از ترکیب سلول های بنیادی مزانشیمی و تکنولوژی های پرینت سه بعدی برای حل این مشکل استفاده کنند. به این منظور گروهی از جراحان و ارتوپدیست های استرالیایی یک دستگاه اکستروژن دستی مهندسی شده موسوم به BioPen را تولید کرده اند که یک استراتژی پیشرفته را برای رسوب دادن سلول های قالب گیری شده درون مواد هیدروژلی درون جایگاه آسیب ارئه می دهد. دینامیک پراکنش مواد اجازه سیالیت سلول ها و بقای هر چه بیشتر آن ها درون جایگاه آسیب را فراهم می کند و این در حالی است که ویژگی های هیدروژل موجب می شود که ویژگی های مکانیکی مهندسی بافت غضروف حفظ شود.

در آخرین مدل این BioPen، دکتر کلودیا دی بلا و همکارانش سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از چربی انسانی بارگیری شده درون هیدروژل های ژلاتین مت آکریلات(GelMa) و مت آکریلات اسید هیالورونیک(HAMa) را برای این خودکار زیستی استفاده کردند. این ترکیب، ترکیبی شبیه غضروف هیالینی خواهد بود.

پایان مطلب/