به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، درمان های فتودینامیک متداول، مرگ سلول های سرطانی را با استفاده از عوامل حساس کننده به نور که درون تومورها تجمع پیدا می کنند و با قرار گرفتن در معرض طول موج خاص فعال می شوند، القا می کنند. در سال های اخیر، درمان های فتودینامیک مترونومیک با دوز پایین و بلند مدت(mPDT) در درمان سرطان ها در اندام های داخلی موثر نشان داده اند. مشکلی که برای mPDT وجود دارد این است که شدت نور بی نهایت پایین است(یک هزارم روش های مرسوم) و این شدت کم نمی تواند اثرات ضد توموری کافی را ایجاد کند. در واقع اگر منبع نوری تنها کمی از تومور دور شود، این امر موجب می شود که نور ساطع شده از عوامل حساس به نور به اندازه کافی نباشد.

برای حل این مشکل، محققین یک سیستم اپتوالکترونیک وایرلس را تولید کردند که به طور محکم درون سطح داخلی بافت جانوری فیکس می شود و شبیه یک چسب زیستی با صفحات نانو الاستیک عمل می کند که اجازه انتقال پیوسته و موضعی نور به تومور را می دهد. ایمپلنت کردن این سیستم به موش های تومور دار و تزریق یک عامل حساس کننده به نور موسوم به فتوفرین و سپس قرار دادن جانور در معرض نور قرمز یا سبز نشان داد که نور لازم برای فتوفرین با استفاده از سیستم اپتوالکترونیک وایرلس حدود 1000 برابر کمتر ازرویکردهای  متداول فتودینامیک است. استفاده از این رویکرد در مدل جانوری سرطان، موجب شد که رشد تومور به میزان قابل توجهی کوچک شود و بویژه زمان قرار گرفتن در معرض نور سبز موجب ریشه کن شدن کامل تومور در بدن جانور شد.

به عقیده محققین استفاده از  این سیستم اپتوالکترونیک وایرلس می تواند درمان ریز تومورهای صعب العلاجی که در عمق بافت ها و اندام ها قرار دارند را میسر سازد.

پایان مطلب/