به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، محققان در موسسه ی جورجیا از یک هیدروژل برای رساندن مستقیم سلول های بنیادی عضله که سلول های عضلانی اقماری (MuSCs) نام دارند به بافت عضلانی آسیب دیده ی بیمارانی که نمی توانند بافت عضلانی شان را بازسازی نمایند استفاده نمودند. در مطالعات آزمایشگاهی، بر اساس تحقیقاتی که بر روی موش انجام شد هیدروژل می تواند با موفقیت MuSCs را به بافت های آسیب دیده و سلول های عضلانی پیر منتقل نماید تا روند درمان را سرعت بخشیده و سلول های بنیادی را از واکنش دادن با سیستم ایمنی محافظت نمایند. این روش در موش هایی که به نقص بافت عضلانی دچار شده بودند نیز موثر بود. در بیماری هایی مانند دیستروفی عضلانی دوشن می توان با استفاده از هیدروژل زندگی افرادی که از این بیماری رنج می برند را نجات داد. زمانی که سلول های ماهوره ای عضله به ناحیه ی آسیب دیده می رسند، باعث التهاب در نقطه ی مورد نظر می شوند زیرا سلول های بنیادی باعث فعال شدن سیستم ایمنی می شوند. اما در سلول های عضلانی پیر و یا دیستروفی شده، سلول های ایمنی مقدار زیادی سیتوتوکسین و رادیکال آزاد ترشح می نمایند که سلول های بنیادی جدید را می کشد. تنها بین یک تا 20 درصد از MuSC های تزریق شده به ترمیم بافت آسیب دیده کمک می نمایند و سلول هایی که به محل آسیب رسیده اند به شدت ضعیف می شوند. گاهی اوقات تمام تزریق ها بر روی بافت آسیب دیده بی اثر است. در نتیجه نیاز به رویکرد جدیدی برای انتقال سلول های بنیادی می باشد. هیدروژل هایی که در این مطالعه استفاده شده است از سلول های بنیادی که به ماتریکس رسیده اند حفاظت می نماید. ژل در موارد آسیب عضله مورد استفاده قرار می گیرد و سلول های بنیادی در آن جای گرفته و به روند درمان کمک می نمایند. هیدروژل معمولا از یک محلول آبی تهیه می شود که مولکول های مختلف بوجود آورنده ی ساختار ژلی در آن حل شده اند و با یکدیگر متصل شده و واکنش می دهند. زمانی که ترکیبات در کنار یکدیگر قرار می گیرند تبدیل به یک شبکه ی مولکولی می گردند که در آب معلق است و باعث غلیظ شدن ژل تهیه شده می شوند. سلول های بنیادی و یا داروها زمانی که شبکه یا ماتریکس در حال شکل گیری است با مایع مخلوط می شوند و باعث رسیدن این مواد به محل مورد نظر بدون تحریک سیستم ایمنی می شوند. با این کار سلول های اقماری عضلانی را بر روی شبکه قرار می دهند اما این سلول ها با مواد شیمیایی موجود در شبکه امتزاج پیدا می کنند. این اتفاق نه تنها اتصال سلول را به بافت افزایش می دهد بلکه مانع از خودکشی دسته جمعی سلول می شود زیرا سلول های بنیادی زمانی که از یکدیگر جدا و شناور می شوند تمایل به کشتن یکدیگر پیدا می کنند. ترکیبات شیمیایی و سلول ها بصورت محلول درآمده سپس به عضله ی آسیب دیده عرضه می شود تا مخلوط به شکل ماتریکس ژلی در آید و سلول های بنیادی را درمحل مورد نظر قرار دهد این ژل تجزیه پذیر و شبیه به بافت طبیعی است. سلول های بنیادی تکثیر پیدا کرده و زیاد می شوند سپس هیدروژل از بین می رود و سلول های قرار گرفته در بافت عضلانی همانند سلول های بنیادی طبیعی رفتار می کنند. در بیماران جوان، سلول های اقماری عضلانی طبیعی قسمتی از درمان می باشند. سلول های اقماری عضلانی، سلول های بنیادی موجود در عضلات اسکلتی را به خدمت خود می گیرند. آن ها در عضلات به صورت طبیعی موجود می باشند و نقش کلیدی ای در تولید بافت عضلانی جدید دارند. زمانی که بدن پیر می شود توده ی عضلانی خود را از دست می دهد و تعداد سلول های اقماری عضلانی کم می شوند و ترمیم بافت عضلانی ضعیف می شود. در سنین بسیار بالا بیماران توانایی خود را در تولید سلول های عضلانی جدید از دست می دهند. با سیستمی که در این مطالعه استفاده شد می توان از سلول های اهدا شده برای ترمیم بافت آسیب دیده ی بیماران مسن استفاده نمود. همچنین تلاش برای استفاده از این روش در درمان بیماران مبتلا به دیستروفی عضلانی دوشن ادامه دارد. شیوع این بیماری بسیار زیاد است و از بین هر 3500 پسر یک نفر به این بیماری مبتلا می باشد. این بیماران دچار بیماری های تنفسی نیز می شوند که همین باعث مرگ آن ها می شود. بنابر این امید است که با استفاده از این روش بتوان عضلات دیافراگم آن ها را ترمیم کرد و از مرگ آن ها ممانعت به عمل آورد.

اگر این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دربیاید، محققین می توانند دلیل پس زده شدن سلول های اهدا شده را در بیماران بیابند.

پایان مطلب/