به گزارش بنیان  به نقل از ایسنا، این محققان با استفاده از این مدل‌سازی نشان دادند که تنها کمپلکس تیمین و ‏نانولوله کربن- سیلیکون دوپه شده با لیتیم در محلول آبی پایدار است.‏

 

نانولوله‌ها دارای کاربرد وسیعی در حوزه علوم دارویی و بیوتکنولوژی هستند، ولی اشکال عمده آنها حلالیت کم در ‏محلول‌های آبی است که باعث محدودیت کاربرد آنها در سیستم‌های زیستی می‌شود.

 

عامل‌دار کردن نانولوله‌ها یکی از ‏راه‌های افزایش حلالیت آنها است که می‌تواند منجر به کاربرد‌های وسیع نانولوله‌ها در حوزه نانوبیوفناوری شود. در این ‏تحقیق برهم کنش نانولوله کربن- سیلیکونی دوپه شده با لیتیم و بازهای ‏DNA‏ در محلول آبی به طور نظری مورد ‏بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد از بین بازهای ‏DNA، تیمین برای عامل‌دار کردن نانولوله‌های کربن- سیلیکونی قویتر ‏عمل می‌کند.‏

 

دکتر سپیده کتابی، استادیار گروه شیمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شرق، توضیح داد: «ابتدا نانولوله کربن- ‏سیلیکونی دوپه شده با لیتیم و کمپلکس‌های بازهای ‏DNA‏ آن با استفاده از محاسبات مکانیک کوانتومی در فاز گازی ‏مدل‌سازی شدند. سپس شبیه‌سازی مونت کارلو و روش اختلال انرژی آزاد به منظورمحاسبه انرژی آزاد انحلال و انرژی ‏آزاد تشکیل کمپلکس در محلول آبی مورد استفاده قرار گرفتند و نهایتا انحلال و پایداری ساختارهای مربوطه در آب مورد ‏ارزیابی قرار گرفت.»‏

 

به گفته کتابی، به علت آنکه نانولوله‌های کربن سیلیکونی نسبت به نانولوله‌های کربنی خالص کمتر سمی هستند، در این ‏پروژه از نانولوله‌های کربن سیلیکونی برای برهمکنش با بازهایDNA‏ استفاده شده است. علاوه‌بر آن استفاده از فلز دوپه ‏شده روی نانولوله به افزایش برهمکنش با بازهایDNA‏ کمک می‌کند.‏

 

نتایج نشان داد از بین بازهای ‏DNA، تنها کمپلکس تیمین و نانولوله کربن- سیلیکون دوپه شده با لیتیم در محلول ‏آبی پایدار است.‏

 

نتایج این کار تحقیقاتی که توسط دکتر کتابی از دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شرق، سید مجید هاشمیان زاده و ‏مرتضی مقیمی و اسکسی از دانشگاه علم و صنعت ایران صورت گرفته در مجله ‏journal of molecular ‎modeling‏ (آپریل سال 2013) منتشر شده است.

پایان مطلب/