به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در این رویکرد تولید مثلی غیر معمول که در آزمایشگاه صورت گرفته است، محققین سلول های بنیادی پدرها را جمع آوری کرده و از آن ها برای تولید جنین هایی که درون رحم اجاره ای مادرها ایمپلنت می شوند، استفاده کرده اند. این تکنیک نیازمند ویرایش ژن های جانوران است به این منظور که بتوانند به اندازه کافی بالغ شوند و متولد شوند. حتی با وجود این که نوزادان موشی که تنها از پدرها مشتق شده اند، چند روز بعد از تولد مردند، اما پژوهش های قبلی و این مطالعه نشان داده اند که برخی از موش های ویرایش ژنومی شده که تنها از مادر مشتق شده اند می توانند تا زمان بزرگ سالی زنده مانده و حتی بچه دار شوند.

محققین این آزمایش را به این منظور انجام دادند که دریابند چرا برخی از پستانداران می توانند تنها به صورت جنسی(نیازمند دو والد غیر هم جنس) تولید مثل کنند، ‌در حالی که برخی دیگر از  مهره داران از جمله بوقلمون ها، مارها و کوسه ها می توانند تنها با یک والد تولید مثل کنند. ماده های این گونه ها گاهی تخم های لقاح نیافته ای را به منظور بچه زایی تولید می کنند، این فرایند پارتنوژنز یا بکرزایی نام دارد. پیش از این محققین گورخرماهی هایی با تنها DNAی پدری را تولید کرده بودند اما تاکنون هیچ کس چنین فرایندی موسوم به آندروژنز را در پستانداران گزارش نکرده بود.

در این مطالعه جدید، نوزادان جدید مشتق از دو مادر در مقایسه با نوزادان طبیعی کوچک تر بودند و ناهنجاری هایی نیز داشتند. این نواقص بدین دلیل اتفاق افتاد که برخی از ژن هایی که این نوزادان از مادران شان به ارث بردند، ژن های ایمپرینت شده بودند یا این که با مولکول هایی موسوم به گروه های متیل که به DNA و در نقاطی نزدیک به ژن مورد نظر چسبیده بودند، نشان دار شده بودند. ایمپرینتینگ موجب می شود که برخی از ژن ها در مقایسه با سایر ژن ها فعال تر باشند. به همین دلیل محققین از تکنولوژی CRISPR استفاده کرده و سه ناحیه ایمپرینت شده نزدیک ژن های مهم سلول های بنیادی را قیچی کردند و سپس از این سلول های بنیادی برای تولید جنین ها استفاده کردند. از 210 جنینی که در رحم های اجاره ای ایمپلنت شدند، 14 درصد آن ها متولد شدند. این نوزادان ویرایش ژنومی شده به طور طبیعی رشد کردند و تبدیل به بالغینی شدند که باروری طبیعی داشتند. اما در مورد تولید جنین از سلول های بنیادی دو موش نر موفقیتی بدست نیامده بود.

 برای تولید جنین  از سلول های بنیادی دو والد نر، محققین شش قطعه ایمپرینت شده DNA را بریدند. تنها 2/1 درصد از 1023 جنینی که به رحم های اجاره ای منتقل شدند منجر به تولید نوزاد شدند. این نوزادهای موشی اندازه ای دو برابر نوزادان طبیعی داشتند و خیلی زود بعد از تولد مردند. بریدن هفت بخش ایمپرینت شده منجر به نوزادانی با اندازه طبیعی شد اما تنها دو نوزاد برای بیش از 48 ساعت زنده ماندند و هیچ کدام به بلوغ نرسیدند.

تولید پستانداران از یک جنس می تواند موفقیتی بزرگ در مورد گونه های در حال انقراضی مانند کرگدن های سفید باشد که آخرین جنس نر آن ها یک سال پیش مرد. استفاده از تکنیک های ویرایش ژن می تواند این گونه های در حال انقراض را از خطر انقراض نجات دهد.

پایان مطلب/