به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، استفاده از این بافت های پرینت شده سه بعدی به بیماران اجازه می دهد که بدون نیاز به جراحی های اضافه و بدون داشتن مشکلات مربوط به گرفتن بافت از سایر بخش خود فرد یا فرد دیگر، جایگزین های بافتی مناسبی را در اختیار داشته باشند.

در این رویکرد پرینت سه بعدی که حدود دو سال از عمر آن می گذرد، محققین سلول های بنیادی را بافت چربی خود بیمار می گیرند و آن ها را روی لایه از هیدروژل پرینت می کنند تا تاندون یا لیگامنتی را شکل دهند که می تواند در شرایط آزمایشگاهی و قبل از ایمپلنت شدن به بیمار رشد کند. این فرایند به همین سادگی نیست زیرا این نوع از بافت پیوندی دارای سلول های مختلفی است که با الگوهای پیچیده در کنار هم قرار گرفته اند. برای مثال، سلول های سازنده تاندون و لیگامنت باید دچار تغییراتی شوند و به سلول های استخوانی تبدیل شوند که اجازه چسبیدن آن ها به بافت استخوانی را بدهد.

به این منظور دکتر باول و همکارانش در یوتا از یک پرینتر سه بعدی مربوط به کمپانی Carterra استفاده کردند که به طور خاص برای پرینت آنتی بادی های قابل کاربرد در غربالگری سرطان استفاده می شوند. باول و همکارانش یک قطعه سری را برای این پرینتر ساختند که می تواند سلول های انسانی را به روشی کنترل شده و دلخواه روی بستر هیدروژلی پرینت کند. استفاده از این رویکرد اجازه می دهد که بخش تاندونی یا لیگامنت مورد نیاز برای بخش آسیب دیده با شرایط دلخواه تولید شود و بدون این که عوارض ثانویه ای برای بیمار ایجاد کند، بعد از ایمپلنت شدن، توانایی های یک لیگامنت یا تاندون طبیعی را برای وی فراهم کند.

پایان مطلب/