به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، سلول ها یا نورون های دوپامینرژیک برای کنترل حرکات و احساسات ارادی مهم هستند. این نورون ها طی بیماری هایی مانند پارکینسون از بین می روند و همین امر موجب می شود که فرد دچار اختلالات حرکتی شود. بسیاری از متخصصین علوم اعصاب سعی دارند از پتانسیل درمانی سلول های دوپامینرژیک مشتق از سلول های بنیادی یا سلول های سوماتیک دیگر استفاده کنند.

در این مطالعه محققین سعی کردند سلول های گلیالی پیرامون نورون ها را با استفاده از یک وکتور ویروسی که کوکتیلی از پروتئین ها را بیان می کرد و به ناحیه استریاتوم تزریق شد به نورون های دوپامینرژیکی تمایز دهند که به کنترل حرکات عضلات کمک می کنند. این کوکتیل شامل سه فاکتور رونویسی Nurr1، Foxa2 و Lmx1A بود که دستورالعمل های لازم برای ساخت نورون های دوپامینرژیک رادارند.

این محققین سلول های گلیالی را به دلیل توانایی شان برای بازسازی و تکثیر راحت در مقایسه با نورون ها مورد هدف قرار دادند، از نظر تئوری این امر آن ها را کاندیدای بهتری معرفی می کند اما زمانی که محققین برش های مغزی موش ها تزریق شده با وکتور ویروسی را  بررسی کردند مشاهده کردند که سلول های گلیالی آن ها بدون تغییر بافی مانده است و در عوض، برخی از نورون های خاردار متوسط گاباارژیک آن ها تغییر شکل داده اند و به نورون های دوپامینرژیک تبدیل شده اند. این نورون ها جدید، بسیاری از ویژگی های نورون های دوپامینرژیک را نشان دادند هر چند برخی از ویژگی های نورون های خاردار متوسط را نیز دارا بودند. آن ها فعالیت ریتمیکی را نشان دادند و شبکه های ارتباطی شبیه سلول های دوپامینرژیک را شکل دادند.

تست های ایمنوهیستوشیمی و استفاده از پروتئین های گزارش گر نیز نشان داد که نورون های خاردار گاباارژیک بدون گذشتن از یک مرحله بنیادی به نورون های دوپامینرژیک تمایز یافته اند. این نتایج حاکی از پلاستیسیتی بالای عصبی است و می تواند راه گشای درمان بسیاری از بیماری های عصبی از جمله پارکینسون باشد.

پایان مطلب/