به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، سکته ی ایسکمیک شایع ترین نوع سکته می باشد که 90 درصد از سکته ها را به خود اختصاص می دهد. علت این پدیده می تواند مسدود شدن رگ های خونی مغز باشد. در سیستم عصبی مرکزی طبیعی، سلول های پیش ساز اندوتلیال (EPCs) نقش موثری را در ساختن رگ های خونی به عهده می گیرند. این موضوع باعث شد مطالعه ای شکل بگیرد که در آن نشان می داد گردش خون بوجود آمده در رگ پس از سکته می تواند به ترمیم رگ های آسیب دیده کمک کند. اگرچه یک مشکل اساسی در این مسیر وجود دارد که تعداد سلول های EPCs بسیار کم تر از آن است که ظرفیت بازسازی داشته باشند. این تعداد بر اثر کهولت سن و یا بیماری قلبی کاهش می یابند. به همین دلیل لازم است سلول های EPCs در محیط آزمایشگاه تولید شوند تا بتوانند جایگزین سلول های آسیب دیده قرار گیرند. پیوند سلول های EPCs همچنین در مطالعات حیوانی نیز به عنوان یک روش ایمن و موثر در آسیب های ناشی از سکته ی قلبی محسوب می گردد. در این مطالعه ایمنی و تاثیرگذاری درمان بوسیله ی سلول های EPCs خود بیمار که در آزمایشگاه تولید شده است  بررسی گردید. 18 بیمار برای مطالعه انتخاب شدند. هر یک از آن ها از این نوع درمان پس از سکته ی قلبی استفاده نمودند و از سلول های مغز استخوان آن ها برای جمع آوری EPCs ها و کشت دادن آن ها و همچنین از سلول های استرومایی مغز استخوان (BMSCs) در آزمایشگاه استفاده نمودند. بیماران به سه گروه تقسیم شدند و بعد از گذشت 4 هفته از برداشت سلول، یک گروه با تزریق EPC ها به سیاهرگ آن ها را بدن بیمار وارد نمودند و به دو گروه دیگر به یکی از آن ها BMSCs و به گروه دیگر نرمال سالین را به عنوان پلاسبو و گروه کنترل وارد نمودند. همه ی بیماران برای 48 ساعت بررسی گشتند. در نهایت در هیچ یکی از بیماران اثری از آلودگی و سمی شدن و یا ایجاد پاسخ های التهابی دیده نشد و در نهایت بررسی های انجام شده نشان داد گروهی که از EPC استفاده نموده اند آسیبی کمتری خواهند دید اما محققین بیان داشتند گسترش این سلول ها در خارج از بدن باعث می شود احتمال آسیب به کروموزوم و DNA افزایش یافته و باعث ابتلا به سرطان شود. اما در نمونه هایی که با BMSC درمان شده اند این اتفاق رخ نداده است. در نهایت تفاوت چندانی در استفاده از EPCs و BMSCs وجود ندارد و هر دو می توانند برای درمان آسیب های ناشی از سکته مناسب باشند.

این نوع درمان نوعی سلول درمانی است که نیاز به استفاده از روش ها تهاجمی ندارد و روشی بسیار ساده است. با توجه به موفق بودن این مطالعه در فاز یک کارآزمایی بالینی، محققان برای فاز دوم آن آماده می شوند.

پایان مطلب/