به گزارش بنیان به نقل از Stemcellportal، پیش از این ژولیانا ردوندو و همکارانش در دانشگاه بریستول نشان داده اند که سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بیماران مبتلا به MS پیشرونده، پتانسیل تکثیری کاهش یافته، پیری زودرس و پتانسیل حفاظت کنندگی عصبی کاهش یافته ای را در شرایط آزمایشگاهی نشان داده اند. از منظر نقش آنتی اکسیدان ها در پیری و حفاظت عصبی، ردوندو و همکارانش این بار ظرفیت آنتی اکسیدانی سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بیماران مبتلا به MS‌را ارزیابی کردند و نشان دادند که ترشح آنتی اکسیدان های سوپراکسید دیسموتاز1(SOD1) و گلوتاتیون S- ترانسفراز P یا GSTP در این سلول ها کاهش می یابد و اثر منفی روی مدت زمان فاز پیشرونده MS می گذارد. نتایج این مطالعه نشان می دهد که در سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بیماران مبتلا به MS، پاسخ های آنتی اکسیدانی به خوبی تنظیم نمی شود و همین امر روی پتانسیل استفاده از آن ها در سلول درمانی MS تاثیر گذار است. به نظر می رسد که درک بیشتر از مکانیسم های دخیل در سلول درمانی و هم چنین بدست آوردن دیدگاه های جدید در مورد پاتوفیزیولوژی MS و شناسایی بیومارکرهای جدید برای این بیماری می تواند راه گشای درمان MS باشد.

پایان مطلب/