به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، رویکرد استفاده شده در این مطالعه بر اساس بازبرنامه ریزی سلول ها به سلول های شبه بنیادی می باشد و می تواند برای درمان آسیب های پوستی بسیار مفید باشد. این آسیب ها می تواند ناشی از افزایش سن باشند و یا می توانند به درمان بهتر سرطان پوست کمک نماید. برای انجام این مطالعه نیاز به انجام مراحل آزمایش در محیط آزمایشگاه و با استفاده از یک محیط کشت سه بعدی می باشد. اطلاعات بدست آمده نه تنها می تواند برای ترمیم بافت پوست مفید باشد بلکه همچنین می تواند برای استفاده از روش های بازسازی در سایر بافت های آسیب دیده ی انسانی نیز مفید باشد. زخم های پوستی (زخم هایی که می توانند چندین لایه از پوست را درگیر نمایند) بطور عمده توسط جراحی درمان می شوند. این کار با پیوند پوست سالم به محل پوست آسیب دیده امکان پذیر می باشد. زمانی که زخم بسیار بزرگ باشد یافتن پوست سالم برای پیوند به مقدار زیاد در بدن بیمار مشکل است. در این موارد محققان می توانند سلول های بنیادی بافت پوست بیمار را جدا کرده و آن ها را در آزمایشگاه رشد دهند و به پوست پشت بیمار بطور موقت پیوند بزنند. اگرچه این فرآیند زمان بر است و می تواند زندگی بیمار را به مخاطره بیاندازد و یا گاهی اصلا موثر واقع نشود. محققان می دانند مرحله ی حیاتی در بازسازی زخم مرحله ی پیوند است. در این مرحله کراتینوسیت ها به زخم منتقل می شوند. سلول های شبه بنیادی می توانند به انواع سلول های پوستی تبدیل شوند. اما در زخم های بزرگ که چندین لایه ی پوستی از بین رفته است کراتینوسیت پایه ای وجود ندارد. در هنگام بهبودی این زخم ها نیز بدن دچار واکنش های التهابی شدید خواهد شد. محققین در این مطالعه برای درمان این قبیل زخم ها تصمیم گرفتند سلول های شبه بنیادی را به سلول های پایه ی کراتینوسیت تبدیل نمایند و هیچ قسمتی از پوست سالم را جدا نکنند. درواقع ترمیم از بافت زخم شروع خواهد شد. در ابتدا محققین سطح یک پروتئین خاص را در دو نوع سلول (سلول های التهابی و کراتینوسیت ها) با یکدیگر مقایسه نمودند تا دریابند سلول ها چه زمانی نیاز به بازبرنامه ریزی دارند. آن ها 55 فاکتور بازبرنامه ریزی (پروتئین و مولکول RNA) که در سلول های کراتینوسیت و سلول های دفاعی وجود دارند را بررسی نمودند. در نهایت از میان این 55 فاکتور 4 فاکتور را به عنوان تبدیل کننده ی اصلی به سلول های پایه ی کراتینوسیت یافتند.

هنگامی که تیم تحقیقانی بافت پوست را با استفاده از چهار فاکتور یافت شده در زخم های پوست موش در طول 18 روز ترمیم می نماید. در طول مدت ترمیم بافت اپی تلیال پوست از دو طرف زخم رشد نموده و دو طرف زخم را به یکدیگر می رساند. پس از گذشت سه تا شش ماه از درمان، بافت پوستی ایجاد شده ی جدید از لحاظ تعداد سلول ها، الگوی ژنتیکی و تست های سلولی شبیه به پوست معمولی رفتار می نماید. محققین در پی مطالعات بیشتری برای استفاده از این تکنیک در سایر مدل های حیوانی دیگر می باشند. زیرا قبل از رفتن به سراغ درمان انسان، نیاز به مطالعات بیشتری می باشد.

پایان مطلب/