به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، دانشمندان شواهد اولیه ای در سلول های بنیادی مزانشیمی موش و انسان یافتند که سلامتی را به مخاطره می اندازد و اصلاح آن ها می تواند باعث تشکیل استخوان سالم گردد. این مولکول کوچک microRNA-141-3p نام دارد و مربوط به مسیر پیام رسانی سلول های مزانشیمس می شود. اگر شخصی 20 ساله باشد و استخوان های آن نیز سالم باشند، ممکن است هنوز microRNA-141-3p در سلول های بنیادی مزانشیمی داشته باشد. اما زمانی که فردی 81 ساله است و استخوان های ضعیف تری دارد تعداد زیادی microRNA-141-3p را از دست می دهد. نگه داشتن یک میزان مناسب microRNA-141-3p می تواند باعث بوجود آمدن رویکرد جدیدی شود که عوارض ناشی از افزایش سن مانند پوکی استخوان را کاهش می دهد و بیمار توانایی درمان مجدد استخوان شکسته را دارد. تقریبا 30 درصد از زنانی که یائسه شده اند در آمریکا و اروپا به پوکی استخوان مبتلا می باشند. تقریبا 40 درصد از این افراد و 15 تا 30 درصد از مردان، شکستگی استخوان پی در پی را در طول زندگی خود تجربه نموده اند. سلول های بنیادی مزانشیمی می توانند به ماده ی اصلی استخوان ها تبدیل شوند و استئوبلاست ها سلول هایی می باشند که استخوان را می سازند، سلول های غضروفی کندروسیت نامیده می شوند و سلول های چربی نیز آدیپو سیت نام دارند. SDF-1 یک مولکول کلیدی در مسیر پیام رسانی است که به سلول های بنیادی برای رسیدن به تمایز کمک می کند. SDF-1 نقش های بیشمار دیگری نیز دارد مانند این که به سلول های بنیادی کمک می کند که در مسیر صحیح تبدیل شدنشان به استخوان قرار گیرند و باعث ترمیم بافت استخوانی و محافظت سلول ها از استرس اکسیداتیو می شود. نقش SDF-1 در سلامت استخوان بسیار واضح است این مولکول با افزایش سن کاهش می یابد. محققین در پی یافتن چگونگی تنظیم شدن آن می باشند. بر اساس فرضیه ای که توسط دانشمندان مطرح شده است یکی از راه های کاهش SDF-1 بوسیله ی استفاده از microRNA-141-3p می باشد که باعث تمایز سلول های بنیادی می شود. آن ها معتقد بودند در کاهش میزان ویتامین C میزان  microRNA-141-3p نیز کاهش می یابد. در این حالت  دسترسی سلول ها به ویتامین C حتی زمانی که مواد غذایی حاوی ویتامین C مصرف می گردد کاهش می یابد. ویتامین C همچنین برای سلامت استخوان ها مفید است و زمانی که سلول در معرض کمبود ویتامین C قرار می گیرد دچار استرس اکسیداتیو خواهد شد. دانشمندان همچنین دریافتند تمایز سلول های بنیادی ومیزان microRNA-141-3p با افزایش سن افزایش می یابد. مطالعات حیوانی نشان دادند استرس اکسیداتیو باعث کاهش SDF-1 می شود و سپس مسیر پیام رسانی مولکولی باعث محافظت از این سلول ها در برابر استرس اکسیداتیو می شود. در حال حاضر محققین دریافتند هرچقدر استرس اکسیداتیو بالاتر باشد میزان بیان microRNA-141-3p نیز افزایش یافته و باعث کاهش میزان SDF-1 می شود. در سلول های بنیادی مزانشیمی موش و انسان مشاهده شد میزان microRNA-141-3p در سلول های جوان کاهش می یابد اما در سلول های پیر، بیشتر می شود. اما در مورد سطح SDF-1 بالعکس بوده است. پس از تزریق مولکول هایی شبیه microRNA-141 به سلول های بنیادی باز هم میزان SDF-1 و روند افزایش سن کاهش یافت. در پی آن، یکی از تغییرات دیگری که با افزایش سن رخ می دهد افزایش خورده شدن بافت استخوانی بوسیله ی استئوکلاست ها می باشد. این تغییر نیز باعث می شود در داخل سلول های بنیادی مزانشیمی میزان بیشتری چربی ساخته شود. این فعالیت در روند افزایش سن بیشتر انجام می گردد. در ادامه محققان دریافتند با اضافه نمودن microRNA-141-3p به سلول ها فعالیت استخوان کمتر شد اما با استفاده از مهارکننده های افزایش سن این فعالیت بیشتر شد. شاید بتوان در آینده با استفاده از داروهای مهارکننده ی پیری در بالین راهی را برای کمک به ساختن استخوان با استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی در مواجهه با پیری و یا سایر عوامل ساخت. استفاده از RNA های ساختگی نیز که شرایطی شبیه به microRNAها دارند می تواند به تنظیم عوارض افزایش سن کمک نماید. در حال حاضر با استفاده از مدل های حیوانی و ریز آرایه ها می توان به مطالعه ی بیشتر در زمینه ی پوکی استخوان پرداخت. علاوه بر این، تحقیقات بر روی تاثیر فعالیت های ورزشی بر میزان RNA های مورد مطالعه ادامه دارد تا مشاهده گردد آیا می توان به وسیله ی ورزش میزان microRNA-141-3p و SDF-1 را تنظیم نمود یا خیر. علاوه بر این به مطالعه بر روی سایر اعضا خانواده های microRNAs پرداختند تا مشاهده شود چقدر در روند افزایش سن دخالت دارند. علاوه بر این به مطالعه ی نحوه ی تاثیر تعدادی از microRNA ها که با افزایش سن باعث ایجاد تغییراتی در مغز استخوان می شوند بر یکدیگر و بر روی پیری پرداخته شد تا با اطلاعات بدست آمده از آن بتوان چگونگی تنظیم مسیرهای مختلف در این تغییر را دریافت.

 محققان بیان داشتند سایر ژن ها نیز توسط این microRNA ها تحت تاثیر قرار می گیرند. آنان معتقدند کم شدن میزان microRNA-141-3p در جوانی می تواند به داشتن استخوان های سالم کمک کند.

پایان مطلب/