به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، محققین در انستیتو سالک تکنیکی را طراحی کرده اند که می تواند به طور مستقیم سلول های موجود در زخم های باز را به سلول های پوستی جدید تبدیل کند. این رویکرد به بازبرنامه ریزی سلول های پوستی به سلول های شبه بنیادی تکیه دارد که می توانند برای درمان آسیب های پوستی موثر باشند.

زخم های پوستی عمیق و گسترده معمولا از طریق جراحی یا پیوند پوست برای پوشاندن زخم تیمار می شوند. با این حال، زمانی که زخم خیلی بزرگ باشد؛ جراحان قادر به گرافت کردن مقادیر کافی پوست به جایگاه آسیب نیستند. در این موارد، محققین جداسازی سلول های بنیادی پوستی از بیمار، رشد آن ها در آزمایشگاه و پیوند مجدد آن ها به بیمار را توصیه می کنند. با این حال، چنین رویکردی نیازمند زمان زیاد است و ممکن است خود برای بیمار خطرناک باشد و اغلب هم کارایی لازم را ندارد.

دکتر ایزپیسوا و همکارانش در سالک، گام حیاتی در ریکاوری زخم را مهاجرت یا پیوند کراتینوسیت های قاعده ای به زخم می دانند. این سلول های شبه بنیادی به عنوان پیش سازی برای تولید انواع مختلف سلول های پوست عمل می کنند. اما زخم های بزرگ و شدید پوست لایه های متعدد پوست را از دست می دهند و در نتیجه دارای کراتینوسیت های قاعده ای نیستند. این زخم ها حتی در صورتی هم که بهبود یابند، سلول های که در این ناحیه تکثیر می شوند، عمدتا در بسته شدن و التهاب زخم دخیل هستند و کمتر در بازسازی پوست سالم نقش دارند. به همین دلیل دکتر ایزپیسوا و همکارانش در صدد برآمدند که سایر سلول ها را بدون برداشتن آن ها به طور مستقیم به کراتینوسیت های قاعده ای تبدیل کنند. در این راستا آن سطوح پروتئین های مختلف را در دو نوع سلول التهابی و کراتینوسیتی مقایسه کردند تا دریابند که برای بازبرنامه ریزی آن ها نیاز به چه فاکتورهایی دارند. آن ها 55 فاکتور بازبرنامه ریزی کننده را شناسایی کردند که به طور بالقوه در تعیین هویت مجزای کراتینوسیت های قاعده ای دخیل بودند. ارزیابی های بیشتر، چهار فاکتور را شناسایی کرد که می توانند تبدیل شدن کراتینوسیت های قاعده ای را میانجی گری کنند. تیمار موضعی زخم های پوستی موش ها با چهار فاکتور مذکور موجب شد که در محل زخم ها پوست سالم موسوم به اپی تلیا ظرف مدت 18 روز شروع به رشد کند. با گذشت این زمان، اپی تلیا گسترده تر شد و با پوست مجاور ارتباط برقرار کرد. سه تا شش ماه بعد، سلول های تولید شده رفتاری شبیه به سلول های پوستی سالم داشتند و دارای مشخصه های مولکولی، ژنتیکی و سلولی شبیه آن ها بودند. محققین درصدد هستند که این رویکرد را بهینه کنند و از آن در مطالعات انسانی استفاده کنند.

پایان مطلب/