اسفنج زیست تخریب پذیر به همراه سلول های بنیادی بویایی می توانند بهبودی فلجی چهره را سرعت ببخشند
مطالعه ای جدید نشان می دهد که چگونه یک هیدروژل اسفنجی زیست تخریب پذیر که با سلول های بنیادی بویایی(OSCs) بارگیری شده است می تواند ریکاوری فلجی چهره را در موش ها به میزان قابل توجهی بهبود ببخشد.
امتیاز:
به گزارش بنیان به نقل از Stemcellporatl، این تکنیک جدید بوسیله تیمی از محققین دانشگاه شهر نگویای ژاپن ارائه شده است و پتانسیل درمان انسان هایی که به دلایلی دچار این مشکل هستند را دارا است.
اعصاب چهره ای نیز ممکن است همانند اعصاب سایر بخش های بدن به دلایلی دچار آسیب شوند و به همین دلیل محققین بر این باورند که درمان هایی که برای آسیب اعصاب در بدن طراحی شده اند می توانند در مورد فلجی اعصاب چهره ای نیز بکار روند. این شامل استفاده از سلول های بنیادی بویایی نیز می شود. سلول های بنیادی بویایی شامل سلول های بنیادی عصبی نیز می باشد و این سلول ها قادر به ترشح فاکتورهای رشد و سیتوکین های متنوعی هستند که می تواند بازسازی عصبی را پیش ببرد. تست های بالینی پیش از این نشان داده اند که استفاده از این سلول ها در آسیب های نخاعی و سایر اختلالات عصبی موفقیت آمیز است. از آن جایی که سلول های بنیادی بویایی در اپی تلیوم بویایی قرار دارند، آن ها می توانند با کمترین خطر و به آسانی از حفره بویایی بدست آیند و همین امر موجب شده است که آن ها منبع سلولی امیدوار کننده ای باشند.
در مطالعه ای جدید، محققین ژاپنی این سلول های بنیادی بویایی که روی یک هیدروژل زیست تخریب پذیر کشت شده بودند به مدل موشی آسیب عصب چهره ای پیوند کردند. این هیدروژل زیست تخریب پذیر که MedGelSP19 نام دارد یک اسفنج زیست تخریب ترکیب شده از هیدروژل ژلاتینی است که به عنوان داربست برای سلول های بنیادی بویایی استفاده شود. این داربست اجازه رشد یکدست سلول های بنیادی می شود و از رد شدن زود هنگام آن ها ممانعت می کند. در این مطالعه پیوند هیدروژل ژلاتینی بارگیری شده با سلول های بنیادی بویایی به مدل موشی آسیب چهره ای، تا روز سوم پیوند علایم خاصی را نشان نداد اما به تدریج و تا روز 14 موجب ریکاوری تقریبا کاملا عصب چهره ای این موش ها شد. این سلول های بنیادی هم عملکرد عصبی محیطی را بهبود بخشیدند و هم این که تعداد فیبرهای عصبی بازسازی شده را نیز افزایش دادند. به نظر می رسد که هیدروژل MedGel سلول های بنیادی بویایی را در پیرامون ناحیه آسیب نگه می دارد و بقا و عملکرد آن ها را افزایش می دهد و به آن ها اجازه می دهد که سیتوکین ها و فاکتورهای متنوعی که برای تسریع ریکاوری ضروری هستند را در جایگاه آسیب ترشح کنند.
پایان مطلب/