دکتر «فرانکلین» از اشعه ایکس برای بررسی ساختار DNA استفاده کرده و دریافته بود، این ساختار دست کم در دو شکل متفاوت DNA-A (حالت دهیدراته مولکول) و DNA-B‌ (ساختار هیدارته) وجود دارد.

 

این کشف به ویلکینز، کریک، واتسون برای شناسایی ساختار مارپیچی DNA کمک کرده و باعث اهدای جایزه نوبل پزشکی (فیزیولوژی) سال 1962 به آنها شد، اما این جایزه به «روزالیند فرانکلین» تعلق نگرفت.

 

سهم دکتر «فرانکلین» در این دستاورد تا زمان مرگ وی در سال 1958 مشخص نشد.

 

اکنون «جنیفر گلین» خواهر کوچک تر این محقق با نگارش کتابی مدعی شده است که دکتر «فرانکلین» با اتخاذ یک تصمیم اشتباه، تحقیقات خود را به جای DNA-B‌ بر روی DNA-A‌متمرکز کرده و همین مسئله روند کسب نتیجه را با کندی مواجه ساخت.

 

اگر وی تحقیقات خود را بر روی DNA-B‌ که عکسبرداری از آن با اشعه ایکس سخت تر است متمرکز می کرد، می توانست بسیار زودتر از سه محقق دیگر این ساختار مارپیچی را شناسایی کند.

 

نامه «فرانسیس کریک» به «موریس ویلیکینز» در سال 1953 میلادی که در سال 2010 کشف شد نیز نشان می دهد، کریک نیز در این موقعیت احتمالا تصمیمی مشابه «فرانکلین» اتخاذ می کرد.

 

دکتر «جیمز واتسون» هفته گذشته در جشنواره علمی چلتنهام ضمن متهم کردن دکتر «فرانکلین» در درک اهمیت این دستاورد علمی و بی نتیجه بودن تحقیقات هشت ماهه وی گفت: «فرانکلین» نباید جایزه ای برای اشتباه خود دریافت می کرد؛ گزارش مشاهده دو زنجیره ساختار مولکولی اسیدهای نوکلئیک توسط وی در 17 مارس 1953 و دو هفته پس از کشف ما ثبت شد.

 

به گفته «واتسون»، این مسئله یک برخورد شخصی نبود، اما دعوای واقعی بین دکتر «فرانکلین» و « ویلکینز» بوده و دشمنی جدی بین این دو محقق وجود داشت.

 

نتایج تحقیقات «فرانکلین» در همان شماره مجله Nature که تحقیقات کریک و واتسون به چاپ رسید، منتشر شد؛ اما نام دکتر «روزالیند فرانکلین» هیچگاه در بین نامزدهای دریافت جایزه نوبل پزشکی جای نگرفت.

 

* منبع : ایسنا