به گزارش بنیان به نقل از Stemcellportal، سیروز، بیماری است که در آن بافت کبدی دچار اسکار شده و دچار آسیب دائمی می شود و در نتیجه عملکرد طبیعی نخواهد داشت. از دلایل این عارضه می توان بیماری کبد الکلی، بیماری کبد چرب غیر الکلی، هپاتیت C‌مزمن و هپاتیت B‌مزمن را نام برد. در حال حاضر، درمانی برای این بیماری وجود ندارد هر چند داروها و درمان هایی برای جلوگیری از پیشرفت آن وارد بازار شده است. در حال حاضر، سیروز کبدی را  دوازدهمین دلیل مرگ در سراسر جهان می دانند. به همین دلیل ایجاد رویکردهای درمانی برای سرکوب فیبروز کبدی و پیشبرد بازسازی کبدی امری ضروری است.

در مطالعه ای جدید دکتر ترای و همکارانش در دانشگاه های ادینبورگ اسکاتلند و اوزاکای ژاپن روی دو نوع سلول فوکوس کردند: سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان(BMMSCs) و ماکروفاژهای مشتق از مغز استخوان القایی(iBMMs) که پیش از این موثر بودن آن ها در درمان سیروز گزارش شده بود.

این تیم، سلول های بنیادی مزانشیمی و ماکروفاژهای مشتق از مغز استخوان القایی را کشت داده و برهمکنش آن ها با یکدیگر را در شرایط آزمایشگاهی آنالیز کردند. در ادامه آن ها موش های القا شده برای سیروز را به گروه های مختلفی تقسیم کردند: یک گروه سلول های بنیادی مزانشیمی به تنهایی، یک گروه ماکروفاژهای مشتق از مغز استخوان القایی و گروه دیگر ترکیب هر دو نوع سلول را دریافت کردند. در ادامه هر سه گروه برای سرکوب فیبروز، بازسازی کبدی و سلول های میزبان مهاجرت کننده به کبد مورد ارزیابی قرار گرفتند.

نتایج نشان داد که درمان ترکیبی با استفاده از هر دو نوع سلول به طور سینرژیک عملکرد کبدی و فیبروز را در مقایسه با درمان با استفاده از هر کدام از سلول ها به تنهایی بهبود می بخشد و این امر تا حد زیادی از طریق تقویت پاسخ های بازسازی کننده اندوژن میزبان صورت می گیرد. ایجاد رویکردهای درمانی جدید برای سرکوب فیبروز کبدی و بازسازی این بافت، نیازی ضروری برای این بیماری تهدید کننده حیات است.

پایان مطلب/