به گزارش بنیان به نقل از Stemcellportal، این محققین در گذشته ادعا نموده بودند که فیبروبلاست های مشتق از این گونه موش کور(Spalax) توانایی قابل توجهی در مهار رشد سلول های سرطانی از طریق ارتباطات مستقیم سلول-سلول یا بیان فاکتورهای پاراکرین دارند.

در مطالعه ای جدید محققین به ارزیابی مشارکت سلول های بنیادی مشتق از چربی این گونه موش در تومورزایی پرداخته اند، با این پیش زمینه که سلول های سرطانی می توانند سلول های بنیادی مشتق از چربی را از بافت های مجاور فرا خوانده و از آن ها در ایجاد یک ریز محیط تومورزا استفاده کنند. جالب این که، محققین کشف کردند که فقدان مهاجرت سلول های بنیادی چربی به سمت سلول های توموری و رگزایی درون توموری بسیار ضعیف ناشی از این امر یکی از دلایل مقاومت Spalax به سرطان است.

مطالعات نشان داده است که در شرایط آزمایشگاهی سلول های بنیادی مشتق از چربی دارای یک پروفایل بسیار متحرک هستند و مهاجرت نسبتا گسترده ای را به سمت سلول های سرطانی انجام می دهند. در شرایط درون تنی(in vivo) نیز مشخص شده است که این سلول ها به سمت تومورها مهاجرت می کنند و یک فنوتیپ شبه اندوتلیالی به خود می گیرند و موجب رگزایی درون توموری می شوند. اما در مورد سلول های بنیادی مشتق از چربی موش های کور Spalax این گونه نیست و این سلول ها تحرک کمتر تصادفی را نشان می دهند، به ندرت به سمت سلول های توموری مهاجرت می کنند و پتانسیل رگزایی کمی را نشان می دهند و در نتیجه نمی توانند از رشد تومورها حمایت کنند.

آنالیزهای بیشتر نشان داد که هایپرفسفریلاسیون زنجیره سبک میوزین(MLC)، قطبی شدن سلول های بنیادی مشتق از چربی را مختل می کند و در نتیجه موجب کاهش مهاجرت این سلول ها به سمت سلول های توموری می شود. قطبی شدن سلول ها یک ویژگی مهم برای سلول های متحرک است.

محققین امیدوارند که این یافته های خارق العاده بتواند ایجاد استراتژی های ضد توموری جدید را تسهیل کند.

پایان مطلب/