به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، یک سیتوکین ضد التهاب طبیعی به نام اینترلوکین 4 وجود دارد که  وظیفه ی آن درمان این قبیل مشکلات می باشد اما استفاده از آن محدود بوده زیرا نیمه عمر آن در بدن بسیار کوتاه است و در شرایط التهابی جدید دوز بالاتری از قبل برای اثرگذاری نیاز می باشد و این افزایش دوز باعث ایجاد عوارض جانبی بسیاری می گردد. در حال حاضر تکنیک های جدیدی در موسسه ی SEAS طراحی شده است که در آن اینترلوکین 4 را بر روی نانوذره ای از جنس طلا قرار می دهند و به محل التهاب تزریق می نمایند در نتیجه وجود اینترلوکین 4 در بافتی مانند عضله ی ملتهب باعث کاهش التهاب شده و ساختار و قدرت عضله را با گذشته 2هفته از آسیب درمان می نماید. این تکنولوژی می تواند با کنترل نمودن پاسخ التهابی، روش های درمانی و دستاوردهای عملکردی فراوانی در زمینه ی درمان داشته باشد و مستقیما باعث ترمیم بافت عضلانی شود. سیستمی که در این نوع درمان استفاده می شود با استفاده از ماکروفاژها می باشد. ماکروفاژها نوعی از سلول های ایمنی می باشند که در پاسخ به عقونت و التهاب افزایش می یابند و زمانی که آن ها به ناحیه آسیب در بدن می رسند در مرحله ای از التهاب قرار می گیرند که M1 نامیده می شود. در این مرحله سایتوکاین ها در زمان التهاب افزایش می یابند و پپتید های ضد میکروبی و سایر مولکول هایی که پاسخ ایمنی را آعاز می کنند افزایش می یابند و کمک می کنند تا بافت عضله ترمیم شود. در این مرحله ماکروفاژها وارد فاز دوم M2 التهاب می شوند که التهاب را کاهش داده و باعث بالغ شدن فیبرهای عضلانی می شوند. اگر تعادل میان فاز M1 و M2 برهم بخورد و تعداد ماکروفاژها در ناحیه ی آسیب دیده افزایش یابند مانع از ترمیم فیبرهای عضلانی می شوند. اینترلوکین 4 می تواند باعث تبدیل ماکروفاژها از فاز M1  به فاز M2  شود. بنابراین به فیبرهای عضلانی کمک می کند سریعتر درمان شوند. اگرچه افزایش اینترلوکین 4 در محل آسیب دیده نیز مشکل ساز است اما تاثیرات مخرب آن در این مطالعه بر روی مدل مورد استفاده بررسی نشد. ترکیب اینترلوکین 4 بر روی نانوذره ی طلا برای استفاده در درمان مورد تایید FDA قرار گرفته است. در ابتدا آن ها این ترکیب را بر روی سلول های انسان بررسی نمودند سپس مشاهده گردید این ترکیب در حالت متصل به نانوذره ی طلا تاثیرگذارتر از حالت آزاد اینترلوکین 4 خواهد بود. سپس محققین اثر این ترکیب را در بدن موجود زنده با تزریق این ترکیب به پای موشی که عضله ی آن آسیب دیده است سه روز پس از آسیب بررسی می نمایند. اینترلوکین با اتصال به نانوذره می تواند بسیار تاثیرگذار تر از حالتی باشد که در گردش خون بصورت آزاد وجود دارد و با گذشت 15 روز از دریافت این ماده تغییرات قابل توجهی در ترمیم عضلات موش دیده شد. علاوه بر این زمانی که از اینترلوکین 4 به همراه نانوذره استفاده می شود، عضلات موش دارای توان انقباضی بیشتری خواهند شد و سرعت انقباض آن ها نیز بیشتر از زمانی می شود که اینترلوکین 4 آزاد دریافت می نمایند. در نهایت نانوذره ی تزریق شده همراه اینترلوکین 4 باعث دوبرابر شدن ماکروفاژهای فاز 2 و کاهش ماکروفاژهای فاز 1 در مقایسه با موش گروه کنترل می شود. عضلاتی که تنها در معرض اینترلوکین 4 قرار گرفته اند نیز کاهش ماکروفاژهای فازM1 را داشته اند اما ماکروفاژهای فاز M2 آن ها افزایش نیافته است. در نتیجه می توان نتیجه گرفت استفاده از اینترلوکین 4 همراه با نانوذره در درمان التهاب و بازسازی بافت عضله تاثیرگذار است.

با استفاده از این روش می توان به درمان بیماری دیستروفی عضلانی دوشن کمک نمود و علاوه بر آن می توان از اینترلوکین 4 به همراه نانوذره در درمان بسیاری از بیماری های التهابی دیگر نیز بهره جست.

پایان مطلب/