به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، سرطان اگر متاستازیک نباشد نمی تواند زیاد مخرب باشد. اگرچه راه های زیادی برای تشخیص متاستاز طراحی شده اند اما تاکنون راهی برای تشخیص و اندازه گیری پتانسیل سلول های توموری برای متاستاز در آینده ارائه نشده است. در مطالعه ای جدید محققین دانشگاه کالیفرنیا بیوسنسورهایی را طراحی کرده اند که می توانند چندین برنامه پیام رسانی که منجر به متاستاز تومورها می شوند را به طور هم زمان شناسایی و مونیتور کنند. بدنبال حس کردن این سیگنال ها و با بدست آوردن پتانسیل متاستازی یک سیگنال فلورسنت روشن می شود.

سلول های سرطانی می توانند با بهره گرفتن و استثمار یکی از مسیرهای سیگنالینگ بی شمار متاستازیک شوند. از آن جایی که سلول های توموری به محیط یا درمان سرطانی سازش می یابند، پیش بینی این که چه مسیری بوسیله سلول های توموری مورد استفاده قرار می گیرد، مشکل خواهد شد. با مقایسه پروتئین ها و مدیفیکاسیون های پروتئینی در بافت ها و سلول های طبیعی و سرطانی، دکتر گوش و همکارانش پروتئین ویژه و مدیفیکاسیون منحصربفرد آن موسوم به CCDC88A(GIV/Girdin) فسفریله شده روی تیروزین را شناسایی کردند که تنها در سلول های توموری جامد وجود دارد. آنالیزهای مقایسه ای نشان داد که این مدیفیکاسیون می تواند موجب همگرا شدن مسیرهای پیام رسانی متعددی شود که معمولا بوسیله سلول های سرطانی طی متاستاز استفاده می شوند.

این تیم تحقیقاتی از بیوسنسورهای مهندسی جدید و میکروسکوپ های پیشرفته برای مونیتور کردن مدیفیکاسیون  رویGIV استفاده کردند و سیگنال های فلورسنتی را شناسایی کردند که تمایل متاستازی سلول های توموری را منعکس کرد. در ادامه آن ها توانستند پتانسیل متاستازی سلول های سرطانی منفرد را نیز اندازه گیری کنند. نتیجه این امر تولید بیوسنسورهای انتقال انرژی رزونانس فلورسنس(FRET) بود.

به عقیده دکتر گوش، اگرچه تعداد بسیار اندکی از سلول های سرطانی موسوم به سلول های بنیادی سرطانی قابلیت متاستاز دارند اما اگر همین پتانسیل متاستازی اندک نیز به صورت زودهنگام مورد شناسایی قرار گیرد می تواند برای طراحی درمان های شخصی و منحصر به هر فرد مورد استفاده قرار گیرد.

پایان مطلب/