به گزارش بنیان به نقل از Technologynetworks، محققین دانشکده پزشکی دانشگاه Penn نشان داده اند که دیسک های بین مهره ای می توانند قابل جایگزین باشند. این محققین در تلاش برای جایگزینی برای دیسک های بین مهره ای تخریب شده، از دیسک های مهندسی شده ای استفاده کرده اند که به صورت ساندویچی از مواد هیدروژلی و پلیمری است و سلول های غضروفی یا سلول های بنیادی بین این دو پلیمر کشت شده اند. این دیسک های مهندسی شده به جوندگان و بزها ایمپلنت شدند و با دیسک های طبیعی هر دو گونه تلفیق شدند. ساختار و ویژگی های مکانیکی شبه طبیعی دیسک های بین مهره ای در هر دو گونه ای حفظ شد. به عقیده محققین این دیسک های بین مهره ای می توانند با ویژگی ها و اندازه هایی مناسب برای استفاده انسانی تولید شوند.

محققین دانشگاه کلمبیا نشان داده اند که میتوکندری های کوچک موجود در آکسون های نورون ها در تحریک ارتباطات سلولی مغز نقش دارند. در نورون ها میتوکندری ها دارای طول های متنوعی هستند و نورون های هرمی منشعب قشری دارای میتوکندری های طویل هستند و این در حالی است که در آکسون ها، این میتوکندری ها به صورت یکدست کوتاه هستند. اهمیت این کوتاه بودن بوسیله مطالعات آزمایشگاهی با استفاده از سلول های کلیوی جنینی انسانی و مدل های جانوری مشخص شد. در این سلول ها گیرنده ای موسوم به فاکتور شکافتن میتوکندری(MFF)یک تعیین کننده کلیدی اندازه میتوکندری است. با تنظیم کاهشی MFF، مشخص شد که MFF بازجذب Ca²⁺ بوسیله میتوکندری را تحت تاثیر قررا می دهد. این مکانیسم در کنترل آزادسازی نوروترانسمیترها و منشعب شدن آکسونی نقش دارد. این میتوکندری های آکسونی با سایر میتوکندری های بدن متفاوت هستند و حتی با آن هایی که در نورون های سایر بخش ها نیز وجود دارند نیز متفاوت هستند.

محققین دانشگاه لوند نیز نشان داده اند که بیش بیان فاکتورهای رونویسی SOX9 و NFIB در سلول های بنیادی پرتوان انسانی منجر به تولید سریع و موثر جمعیت های یکدست آستروسیت ها می شود. این روش جدید زمان تولید این سلول های خاص را از چند ماه به دو هفته می رساند و منجر به تولید آستروسیت های بالغی می شود که کاربرد بالینی و مطالعاتی بالایی دارند. ترکیب CRISPR/Cas9 و این روش می تواند منجر به کشت موثرتر آستروسیت ها شده و فرصتی را برای مطالعه هر چه بهتر نقش آستروسیت ها در بیماری های عصبی مختلف فراهم کند.

در نهایت این که محققین دانشگاه استنفورد نشان داده اند که یکی از پروتئین های اصلی رویال ژلی می تواند پرتوانی سلول های بنیادی جنینی موشی را حفظ کند. رویال ژلی یک ماده ژلاتینی است که بوسیله زنبورهای عسل تولید می شود و برای تغذیه لاروهای زنبورهایی که پتانسیل ملکه شدن را دارند استفاده می شوند. این پروتئین که رویال اکتین(Royalactin) نام دارد منجر به فعال سازی شبکه ژنی شبه پرتوانی و القای وضعیت بنیادینگی در سلول های بنیادی جنینی می شود.

پایان مطلب/