به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، تیمی از محققین دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن مشخصه های مولکولی مجزایی از گلیوبلاستوما را در مردان و زنان شناسایی کرده اند که می تواند دلیل تفاوت های جنسیتی در ابتلا به سرطان و پاسخ دهی به درمان های سرطانی را توجیه کند. این پژوهش پیشنهاد می کند که طراحی درمان های اختصاصی برای مردان و زنان مبتلا به گلیوبلاستوما با توجه به ویژگی های مولکولی تومورهای آن ها ممکن است بقای همه بیماران را بهبود ببخشد.

گلیوبلاستوما بدخیم ترین تومور مغزی محسوب می شود که حدود نیمی از بیماران ظرف مدت 14 ماه می کشد. میزان وقوع این سرطان در مردان تقریبا دو برابر زنان است. برای درمان این سرطان معمولا از درمان های استانداردی مانند جراحی و در ادامه شیمی درمانی و پرتو درمانی استفاده می شود اما اغلب سلول های بنیادی سرطانی گلیالی وجود دارند که موجبات مقاومت درمانی و عود مجدد سرطان را فراهم می کنند. اما همین درمان استاندارد اما ناکافی نیز در زنان موثرتر از مردان است.

برای بررسی تفاوت های جنسی در پاسخ های درمانی، دکتر کریستین سوانسون و همکارانش در دانشگاه واشنگتن ولوسیته یا سرعت رشد تومورها را در اسکن های استاندارد MRI اندازه گیری و مقایسه کردند. به طور پایه، ما می توان ولوسیته رشد تومور را در حالی که بیماران متحمل درمان می شوند بررسی کرد تا به میزان سرعت رشد آن ها رسید. داشتن این داده این فرصت را فراهم می کند که آیا دارویی که برای بیماری تجویز می شود می تواند کمک کننده باشد یا خیر.

محققین اسکن های MRI و داده های مربوط به بقای بیماران را از پایگاه داده مرکز تحقیقات سرطان گرفته و ولوسیته رشد تومور را هر دو ماه یک بار برای 63 بیمار مبتلا به گلیوبلاستوما(40 مرد و 23 زن) که متحمل درمان های استاندارد شده بودند اندازه گرفتند. در حالی که ولوسیته اولیه رشد تومور بین زنان و مردان مشابه بود، تنها زنان یک کاهش مداوم و قابل توجه را در رشد تومور بعد از شیمی درمانی نشان دادند. در ادامه محققین روی الگوی بیان ژن مختص جنسیت فوکوس کردند تا تفاوت های مولکولی مربوط به تفاوت در بقای مردان در مقایسه با زنان را شناسایی کنند. نتایج آن ها حاکی از تفاوت های جنسیتی ژنتیکی قابل توجه بین مردان و زنان بود. بسیاری از این ژن ها در چرخه سلولی دخیل بودند و بیان این ژن ها در مردان در بخش های خاصی از چرخه سلولی بالاتر بود که منجر به مقاومت درمانی بیشتر آن ها به داروها می شود. هم چنین این مطالعه نشان داد که فعالیت ژنتیکی در گلیوبلاستوما وابسته به عملکردهای حاد هورمون های جنسی نیست و این هورمون ها نیستند که تفاوت بقا و پاسخ دهی به درمان را بین مردان و زنان مبتلا به گلیوبلاستوما رقم می زنند.

پایان مطلب/