به گزارش بنیان به نقل از Stemcellportal، در حالی که تولید مثل دو پدری در ماهی ها نشان داده شده است اما این امر هرگز در پستانداران شبیه سازی نشده بود و این امر حاکی از وجود سدهای تولید مثلی ایمپرینت شده اضافی است.

مطالعات گذشته در آکادمی علوم چین در پکن منجر به تولید موش های دو مادری از تزریق سلول های بنیادی جنینی هاپلوئید پارتنوژنیک(phESCs) شد که سطح پایینی از متیلاسیون DNA  و حذف و دو ناحیه ایمپرینت شده در اووسیت های متافاز دو را نشان می دهد. با این حال، این موش ها هنوز هم دارای مشکلاتی رشد و برخی از فرایندهای زیستی دیگرشان بودند.

در مطالعه ای جدید محققین ارتباط بین متیلاسیون DNA، سدهای ایمپرینتی و تولید مثل تک والدی را کشف کرده اند که تولید موثر موش های دو مادری سالم و بارور را مقدور می سازد و منجر به اولین گزارش از تولید موش دو پدری کامل نیز شده است. آنالیزهای اولیه شواهدی را ارائه کرد که هم سلول های بنیادی جنینی هاپلوئید پارتنوژنیک و هم سلول های بنیادی جنینی آندروژنیک(ahESCs) مشخصه هایی از هیپومتیلاسیون DNA را شبیه با آن چه در کشت های آزمایشگاهی طولانی مدت سلول های زایای پریموردیال مشاهده می شود،‌نشان می دهند. بنابراین هم phESC و هم ahESC یک وضعیت متیلاسیون DNA بدون ایمپرینت را نشانن می دهند که قابلیت تولید موش های تک والدی را دارد. با این حال،  تولید مثل از جنس های مشابه نیازمند مدیفیکاسیون های بیشتری است که بیشتر در قالب حذف نواحی ایمپرینت شده خاص صورت می گیرد.

به امید تولید موش های سالم و بارور از طریق تزریق phESCها به اووسیت های متافاز دو، نویسندگان حذف مناطق اضافی مربوط به ژن های به طور افتراقی ایمپرینت شده که در موش های دو مادری قبلی کشف شده بودند، را مورد ارزیابی قرار دادند. جالب این که، حذف اضافی منطقه ایمپرینت شده Rasgrf1 اجازه تکوین موش های دو مادری سالم و بارور را داد. اما زمانی که از haESCها برای تولید موش های دو پدری استفاده شد، محققین کشف کردند که نیاز به حذف هفت منطقه ایمپرینت شده(NESPAS, Grb10, Igf2r, Snrpn, Kcnq1, Peg3, and Gnas) است تا اجازه تولید موش های دو پدری زنده از طریق وارد کردن اسپرم به اووسیت های بدون هسته شده وجود داشته باشد. با این حال، در حالی که این یافته ها اولین داده های منتشر شده مبنی بر نسل اول موش های دو پدری بود، همه نوزادان اندکی بعد از تولد مردند. آنالیزهای مقایسه ای نهایی بین موش های دو مادری و دو پدری نشان داد که در حالی که دو ژنوم پدری اندازه اندام و بدن را افزایش می دهند، دو ژنوم مادری اندازه اندام و بدن را کاهش می دهند و این یافته از تئوری ناسازگاری ژنتیکی ایمپرینتگ ژنوم حمایت می کند که بیان می دارد ژن های ایمپرینت شده از پدر به ارث رسیده، طی بارداری مواد غذایی را از مادر دریافت می کنند!. محققین بر این باورند که یافته های آن ها می تواند توضیح دهد که چرا پستانداران به طور طبیعی تنها متحمل تولید مثل جنسی می شوند.

پایان مطلب/