به گزارش بنیان به نقل از Stem-cells-news، در مغز در حال تکوین، سه نوع سلول اصلی نورون، آستروسیت و اولیگودندروسیت از سلول های بنیادی عصبی تولید می شوند. در برخی از بخش های مغز مانند هیپوکامپ که یک منطقه مغزی دخیل در یادگیری و حافظه است، نورون های جدید به مدار نورونی از پیش موجود (حتی در بزرگسالی) اضافه می شود.

نستین پروتئینی است که جزئی از بخشی از اسکلت سلولی موسوم به فیلامنت های بینابینی یا نانوفیلامنت ها است. دکتر میلوس پنکی و همکارانش با استفاده از موش های ناقص برای نستین نشان دادند که نستین تولید شده در آستروسیت ها، نقش مهمی در مهار تمایز عصبی دارد. آن ها این عملکرد تنظیمی نستین را به پیام رسانی Notch از آستروسیت ها به سلول های بنیادی عصبی مجاورشان ربط دادند. بنابراین جالب است که بدانیم نستین تولید نورون ها را بوسیله عمل کردن درون سلول های بنیادی عصبی انجام نمی دهد، بلکه به صورت غیر مستقیم از طریق تنظیم سیگنال های Notch مهار کننده عصب زایی عمل می کند که سلول های بنیادی عصبی از آستروسیت ها دریافت می کنند و اجزای مهمی از نیچ عصبی محسوب می شوند.

تولید و یکپارچه شدن عملکردی نورون های جدید در هیپوکامپ پستانداران می تواند منجر به سازماندهی مجدد مدار عصبی و شروع دو اثر متضاد شود: تشکیل بهتر حافظه جدید و از دست رفتن قابل توجه حافظه از پیش موجود. در واقع، موش های بالغ فاقد نستین هم تعداد افزایش یافته ای نورون های جدیدا شکل گرفته را در هیپوکامپ شان دارند و هم حافظه بلند مدت شان مختل می شوند.

پروتئین های فیلامنت بینابینی یا پروتئین های نانو فیلامنت  که آن ها را پروتئین های استرس نیز می نامند در انواع بسیاری از سلول ها به عنوان مراکز فرماندهی بحران در زمان استرس سلولی عمل می کنند و می توانند هدفی برای درمان بسیاری از بیماری ها شوند. آن ها در کنترل تمایز سلولی نقش دارند و در مغز و طناب نخاعی تنظیم آن ها ممکن است رویکرد جید برای بهبود پلاستیسیتی و پاسخ های ترمیمی مغزی در شرایطی مانند سکته، نوروتروما و بیماری های مخرب عصبی باشد.

پایان مطلب/