به گزارش بنیان به نقل از mdicalxpress، یکی از مشکلات تولید اندام ها و بافت ها در شرایط آزمایشگاهی تولید آن ها در اندازه های بزرگ است. زیرا هر چه اندازه بزرگ تر باشد تغذیه و اکسیژن رسانی به سلول های درونی تر مشکل می شود. از طرف دیگر سلول های داخلی تر نیز به دلیل این که کوکتیل شیمیایی که منجر به تمایز می شود به آن ها نمی رسد، تمایز نمی یابند. وجود یک ساختار متخلخل اجازه می دهد که مواد غذایی و سایر مایعات به درون اندام یا بافت در حال تولید به گردش در آیند.

در این راستا و در تلاش برای ساختن بافتی متخلخل که امکان تبادل اکسیژن و مواد غذایی در درون آن وجود داشته باشد، محققین سلول های بنیادی مشتق از چربی را گرفته و آن ها را پروژن سدیم آلژینات ترکیب کردند. سدیم آلژینات به عنوان یکی از مشتقات مدیفه شده جلبک دریایی می تواند به صورا ذرات بسیار کوچک پرینت شود و زمانی که در حال حل شدن است سوراخ های بسیار کوچکی را درون بافت در حال ساخت ایجاد می کند. محققین از این مخلوط برای تولید نوارهای پرینت شده سه بعدی از بافت های تمایز نیافته استفاده کردند و در ادامه این نوارها را با هم ترکیب کردند تا تکه های بافتی را ایجاد کنند. زمانی که محققین ای بافت را در معرض کوکتیل شیمیایی قرار دادند، سلول های بنیادی آن به سلول های تخصص یافته(استخوان و غضروف) تمایز یافت. بدلیل وجود سوراخ ها، مایعات می توانند به همه سلول های بنیادی برسند. این نوارها دارای تخلخل 25 درصد هستند و ارتباطات بین سوراخ ها نیز حداقل تا سه هفته تا 85 درصد حفظ شد. قرار گرفتن نوارهای پرینت شده سه بعدی در کنار یکدیگر و روی یکدیگر موجب می شود که این نوارها به صورت تکه های بافتی در آیند. این تکه ها می توانند به استخوان یا غضروف پیوند شوند و برای درمان استئوآرتریت یا جراحی سپتوم بینی، احیای زانو و سایر مشکلات مربوط به غضروف و استخوان مورد استفاده قرار گیرند.

پایان مطلب/