به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، مطالعات قلبی از هر جهتی که به آن نگاه شود از اهمیت فوق العاده زیادی برخوردار است و به همین دلیل محققین همواره به دنبال یافتن راهی برای مطالعه دقیق تر این اندام حیاتی بوده اند. در روش های فعلی، زمانی که محققین قصد مطالعه عملکرد کاردیومیوسیت ها را دارند، آن ها را روی ظروف آزمایشگاهی با بستر سفت کشت می دهند و پروب های سنسوری سفت را به آن ها می چسبانند. این امر تمایل ذاتی سلول ها برای حرکت به عنوان یک سلول دارای ضربان را مختل می کند و به همین دلیل مشاهدات منعکس کننده واقعیت نیست. اما سنسور نانو شبکه ای که محققین ژاپنی طراحی کرده اند می تواند این مشکل را حل کند. رمز موفقیت این سنسور ارتباط آن با یک بستر یا پایه نرم است که سلول ها می توانند روی آن رشد کنند.

برای این پژوهش، محققین ژاپنی کاردیومیوسیت های مشتق از سلول های بنیادی انسانی را مورد استفاده قرار گرفتند. اساس این کشت یک ماده بسیار نرم موسوم به ژل فیبرین بود. محققین سنسور نانو شبکه ای را طی یک فرایند پیچیده روی سطح سلول های کشت شده قرار دادند. این فرایند پیچیده شامل برداشتن و اضافه کردن محیط مایع در زمان های مناسب بود. این امر برای جهت گیری صحیح سنسور نانو شبکیه مهم بود. این سنسور دارای سه پروب است که می تواند ولتاژهای موجود در محیط را در سه جایگاه مختلف بخواند. به لطف وجود پروب های متعدد محققین می توانند سیگنال هایی که منجر به شروع ضربان بوسیله سلول می شوند را دریافت کنند. این سیگنال ها که آن ها را تحت عنوان پتانسیل عمل یا پتانسیل زمینه نیز می شناسند برای ارزیابی اثرات داروها روی قلب بسیار مهم هستند.

پایان مطلب/