به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، استخوان های ما دارای مخزن محدودی از سلول های بنیادی هستند که همین امر ایجاد استخوان جدید را محدود می کند. به عقیده آئرون جیمز در جان هاپکینز، اگر راهی برای تحریک این سلول های بنیادی برای تبدیل شدن به استخوان(نه چربی) باشد، می توان به موفقیت بزرگی در زمینه بازسازی استخوان و افزایش سلامت استخوانی دست یافت. پیش از این جیمز و همکارانش نشان داده بودند که نوع خاصی از سلول های بنیادی موسوم به سلول های بنیادی پیرامون عروقی، توانایی تبدیل شدن به استخوان یا چربی را دارند و به همین دلیل در این مطالعه روی این امر فوکوس کردند که چه پروتئین های پیام رسانی منحر به تغییرات تکوینی این سلول های بنیادی می شوند. در ارزیابی های صورت گرفته آن ها دریافتند که پروتئینی به نام WISP-1 نقش مهمی را در هدایت سرنوشت سلول ها بازی می کند. آن ها با ناک اوت کردن WISP-1 در سلول های بنیادی جمع آوری شده از بیماران نشان دادند که  در این سلول ها در مقایسه با سلول های کنترل، بیان 4 ژن مربوط به تولید چربی به میزان 50 تا 200 درصد افزایش یافت. در ادامه زمانی که محققین سلول های بنیادی بافت چربی را برای تولید پروتئین WISP-1 مهندسی کردند مشاهده کردند که سه ژن کنترل کننده تشکیل استخوان در این سلول ها در مقایسه با گروه کنترل تا دو برابر افزایش بیان پیدا کردند و فعالیت ژن هایی مانند PPARγ در چربی زایی نقش دارد، در این سلول ها به میزان قابل توجهی کاهش یافت. با این اطلاعات، جیمز و همکارانش آزمایش دیگری را طراحی کردند تا دریابند که آیا پروتئین WISP-1 می تواند برای ترمیم مهره های نخاعی ادغام شده  در رت هایی که برای این عارضه مدل شده بودند استفاده شود یا خیر. آن ها سلول های بنیادی بیان کننده WISP-1 را بین استخوان های مهره ای رت ها تزریق کردند. بعد از چهار هفته، محققین بافت های مهره نخاعی رت ها را مورد مطالعه قرار دادند و سطح بالایی از پروتئین WISP-1 را در آن ها مشاهده کردند. مشاهده شد که استخوان جدیدی شکل گرفته است که مهره ها را با موفقیت به یکدیگر ادغام کرد، در حالی که رت های تیمار نشده، هیچ بهبودی قابل توجهی مشاهده نشد.

محققین امیدوارند که یافته های آن ها راهگشای تکوین سلول درمانی ها برای پیشبرد تشکیل استخوان بعد از جراحی هایی باشد که به منظور بهبود شکستگی های استخوانی یا استئوپورز استفاده می شوند.

پایان مطلب/