به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، محققین ژن درمانی را طراحی کرده اند که می تواند این فرایند خود تخریبی را بلوک کند و مانع از تخریب عصبی در موش شود و یک استراتژی درمانی را ارائه می کند که می تواند به مهار از دست رفتن اعصاب محیطی در مشکلات متعدد کمک کند. این استراتژی می تواند به مهار نوروپاتی محیطی کمک کند. نوروپاتی محیطی می تواند از شیمی درمانی منجر شود که برای درمان سرطان استفاده می شود و یا ناشی از کنترل ضعیف دیابت است که می تواند منجر به دردهای دائمی، بی حسی، سوختگی، خارش و ضعف عضلانی شود.

بسیاری از نوروپاتی های محیطی بوسیله تخریب فیبرهای عصبی ایجاد می شوند اما در حال حاضر درمانی که بتواند به طور مستقیم این فرایند را بلوک کند وجود ندارد. برای بسیاری از این نوروپاتی ها، ما نمی توانیم پیشرفت بیماری را متوقف کنیم و تلاش ها تنها می تواند منجر به تسکین علایم شود.

در مطالعه ای که اخیرا صورت گرفته است محققین برای اولین بار نشان داده اند که ما می توانیم تخریب فیبرهای عصبی را در موش با یک ژن درمانی ویروسی استاندارد متوقف کنیم. زمانی که یک آکسون آسیب می بیند(بر اثر حادثه یا مصرف داروهای خاص)، پروتئینی موسوم به SARM1 فعال می شود. در اعصاب سالم، این پروتئین خاموش است. مطالعات گذشته نشان داده اند که SARM1 فعال شده منجر به شروع خود تخریبی آکسون ها صورت می گیرد و منجر به تحریک مجموعه ای از وقایع می شود که می تواند منبع انرژی سلول عصبی را به صورت خیلی سریع مصرف کند. آکسون چنین سلول هایی به قطعاتی تجزیه می شود.

در مطالعه ای جدید، محققین از ویروس ها استفاده کردند تا ورژن موتاسیون یافته ای از پروتئین SARM1 را به سلول ها منتقل کنند که تخریب آکسون را بلوک می کند. این SARM1 جهش یافته مصرف سریع انرژی ذکر شده و تخریب آکسونی متقاعب آن را مهار می کند. با ژن درمانی ویروسی، شکل جهش یافته SARM1 نه تنها خودش را غیر فعال می کند بلکه پروتئین های طبیعی SARM1 نیز که در موشی های مدل آسیب دیدگی عصبی فعال می شوند را نیز بلوک می کند. در حال حاضر چنین ژن درمانی در حال گذراندن کارآزمایی بالینی برای اختلالی موسوم به دیستروفی عضلانی دوشن است و امید می رود که با توجه به آن چه گفته شد، این ژن درمانی برای آسیب عصب محیطی نیز استفاده شود.

پایان مطلب/