به گزارش بنیان به نقل از Stem-cells-news، در مطالعه ای جدید محققین به دنبال یافتن بیومارکری برای پیش بینی پتانسیل سلول های بنیادی مزانشیمی برای درمان های رگزایی کننده و به منظور بهبود اثرات سودمند این سلول ها بوده اند. تنوع و تغییرات زیادی در ترشح فاکتورهای پیش رگزایی در محیط شرطی مشتق از 9 اهدا کننده مختلف سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از ژله وارتون مشاهده شد و 8 فاکتور از 55 فاکتور مربوط به رگزایی در سطح قابل توجهی ترشح شدند. دو سلول بنیادی مزانشیمی مشتق از ژله وارتون مجزا، پایین ترین و بالاترین سطح ترشح این 8 فاکتور را نشان دادند که با فعالیت های رگزایی که در تست ها مورد بررسی قرار گرفت، هماهنگی داشت. این ارتباط، زمانی که از این فاکتورهای رشد(بویژه فاکتورهای آنژیوژنین، اینترلوکین 8، MCP-1 و VEGF) برای بررسی اثر بازسازی کنندگی عروقی شان در یک مدل موشی ایسکمی پاها نیز استفاده شد، نیز مشاهده شد. بلوک کردن این چهار فاکتور بوسیله آنتی بادی های خنثی کننده یا ناک دان کردن آن ها بوسیله تیمار با siRNA منجر به مهار قابل توجه فعالیت های پیش رگزایی نه تنها سلول های بنیادی مزانشیمی ژله وارتون، بلکه سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان شد. این نتایج نشان می دهد که این چهار فاکتور ممکن است بیومارکرهای موثری را برای پیش بینی کارایی بازسازی کنندگی عروقی سلول های بنیادی مزانشیمی ارائه دهند.

پایان مطلب/