به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در این پژوهش محققین از مدل های سلول های بنیادی برای نورون های حرکتی انسانی استفاده کرده اند تا STMN2 را به عنوان یک هدف درمانی بالقوه معرفی کنند و نشان دهند که رویکردهایی که از مدل سازی با سلول های بنیادی استفاده می کنند، چه ارزش بالایی در کشف داروها دارند.

بیماران مبتلا به ALS، از دست رفتن نورون های حرکتی و فلجی پیشرونده ای را تجربه می کنند. در حال حاضر، دو دارو بوسیله FDA برای ALS مورد تایید قرار گرفته است که تنها قادر به آهسته کردن روند بیماری هستند و نمی توانند بیماری را درمان کنند. یکی از دلایل لاعلاج ماندن این بیماری عدم وجود بیومارکری برای شناسایی زودهنگام این بیماری است.

حدود 10 سال پیش، محققین تجمعات پروتئینی موسوم به TDP-43‌را در نورون های مغزی بیماران مبتلا به ALS‌ مرده شناسایی کردند. این پروتئین باید در هسته ای نورون ها وجود داشته باشد به نظر می رسد که به خارج رانده شده و درون سیتوپلاسم تجمع پیدا کرده بود. به وضوح برخی از ژن هایی که در سیستم بازیافت نورونی موسوم به پروتئازوم کار می کنند، با TDP-43 به نحوی برهمکنش می کنند که منجر به ALS می شود. ژنی که برای TDP-43 کد می شود، می تواند جهش یافته و منجر به ALS‌ شود. این موتاسیون می تواند به نسل های بعد منتقل شود و آن ها را به ALS یا بیماری هایی مانند زوال عقل فرونتوتمپورال مبتلا سازد. از زمان شناسایی تجمعات TDP-43 در بیماران مبتلا به ALS، این تجمعات را مشخصه اصلی این بیماری می دانند.

اما در مطالعه ای جدید محققین برای اولین بار هم انواع RNAهایی که در نورون های انسانی احتمالا بوسیله پروتئین TDP-43 تنظیمی شوند را شناسایی کرده اند و سپس سعی داشته اند دریابند که با دستکاری TDP-43، چه تغییری در هر کدام از آن ها می افتد. به این منظور آن ها سطح پروتئین TDP-43 را در نورون های حرکتی مشتق از سلول های بنیادی انسانی پایین آوردند. سپس با استفاده از توالی یابی RNA به آنالیز تغییرات ژنومی در این سلول ها پرداختند. از بین هزاران ژنی که با دستکاری TDP-43 تغییر می کنند، یکی از آن ها به نام Stahmin2(STMN2) که برای فرا رشد نورونی و ترمیم نورون ها مهم است، به طور مستقیم با تغییرات TDP-43، بیش از سایر ژن ها تغییر کرد. محققین بر این باورند که تخریب ارتباط بین TDP-43 و STMN2 در نورون های حرکتی یک دلیل احتمالی بروز ALS است. محققین TDP-43، STMN2‌و ارتباط بین آن ها را یک هدف درمانی مناسب برای درمان بیماری ALS می دانند.

پایان مطلب/