به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، محققین دانشگاه اوزاکای ژاپن نشان داده اند سارکوپنیا(از دست رفتن توده عضلانی)، به طور قابل توجهی با پاسخ ضعیف به درمان برای سرطان ریوی سلول غیر کوچک(NSCLC) مرتبط است.

درمان هایی موسوم به مهار کننده های مرگ برنامه ریزی شده 1(PD-1)، کلاسی جدید از داروهایی هستند که برای مبارزه با انواع مختلف سرطان ها از جمله NSCLC استفاده می شوند. این داروها از طریق سیستم ایمنی خود بیمار و افزایش توانایی این سیستم برای مقابله با سلول های سرطانی عمل می کنند. متاسفانه، کارایی مهارکننده های PD-1 شدیدا به عملکرد سیستم ایمنی میزان بستگی دارد. در حال حاضر، تنها عده بسیار محدودی از بیماران سلامتی خود و زندگی خود را بدون نشان دادن علایم بیماری بدست آورند.

سارکوپنیا یک ریسک فاکتور شناخته شده و مرتبط با نتایج ضعیف درمان های سرطانی است. زیرا تحلیل رفتن عضلات با پاسخ ایمنی تنظیم نشده مرتبط است و در این مطالعه محققین به بررسی این امر پرداخته اند که چگونه در بیماران مبتلا به سرطان ریوی، سارکوپنیا روی کارایی درمان به مهار کننده PD-1 اثر می گذارد. نتایج بسیار جالب بود و محققین دریافتند که نتایج درمان بیماران مبتلا به سارکوپنیا در مقایسه با آن هایی که وضعیت عضلانی بهتری داشتند، به مراتب بدتر بود.

در حقیقت، در حالی که 1/38 درصد بیمارانی که مشکل سارکوپنیا نداشتند بعد از یک سال از درمان بهبود خود را حفظ کرده بودند، اما تنها 1/10 درصد بیماران سارکوپنیایی علایمی از پیشرفت تومور را در همان زمان نشان ندادند. این یافته ها نشان می دهد که داشتن یک توده عضلانی اسکلتی پایه می تواند اثر قال توجهی روی کارایی درمان با استفاده از مهار کننده های PD-1 داشته باشند. در نتیجه توده عضلانی قوی تر می تواند به پیش بینی موثرتر بودن درمان کمک کند. به عقیده محققین با تجویز داروهای اضافه کننده توده عضلانی برای بیماران قبل از درمان سرطانی می تواند شانس بقا و بهبودی آن ها را افزایش داد.

پایان مطلب/