به گزارش بنیان به نقل از Stemcellportal، تیمی از محققین دانشگاه نیوکاسل یک کاربرد ساده را برای آنزیم نرم کننده بافت موسوم به کلاژناز ارائه کرده اند که مانع از دست رفتن سلول های بنیادی قرنیه بعد از آسیب می شود و در نتیجه از نابینایی بیماران جلوگیری می کند. این کشف می تواند امیدی برای بیش از 500 هزار بیماری باشد که سالانه در نتیجه سوختگی های شیمیایی مانند حملات اسیدی بینایی شان را از دست می دهند.

در مطالعه ای جدید که در Nature Cammunications به چاپ رسیده است محققین دانشگاه نیوکاسل انگلیس نشان داده اند که نگهداری سلول های بنیادی قرنیه در یک محیط نرم می تواند پایه ای برای تولید مثل، خودنوزایی و توانایی ترمیمی این سلول ها برای بافت های آسیب دیده باشد. این کشف با استفاده از یک تکنیک میکروسکوپی پیشرفته صورت گرفته است که تصویربرداری از ویژگی های فیزیکی بافت های زیستی در رزولوشن بالا را میسر می کند. با استفاده از این تکنیک، دکتر ریکاردو گوویا و همکارانش در دانشگاه نیوکاسل نشان داده اند که سلول های بنیادی قرنیه در محیطی قرار دارند که در مقایسه با سایر بافت های چشم و بدن بسیار نرم تر است. به عقیده گوویا، تغییر دادن نرمی محیطی طبیعی قرنیه می تواند راهی جدید برای درمان آسیب های چشمی از طریق تغییر رفتار سلول های بنیادی باشد.

قرنیه چشم دارای محیط نرم است که نیچی برای سلول های بنیادی قرنیه محسوب می شوند و قادر به ترمیم این بافت طی آسیب های چشمی است، اما گاهی به دلیل آسیب، محیط قرنیه به محیطی سفت تبدیل می شود و در نتیجه عملکرد این سلول های بنیادی را مختل می کند و در نتیجه فرایند بهبودی به خوبی صورت نمی گیرد. در مطالعه  ای جدید گوویا و همکارانش با استفاده از بافت های قرنیه زنده به عنوان مدلی در آزمایشگاه توانستند اثرات سوختگی های چشمی را در شرایط آزمایشگاهی تقلید کنند. در ادامه آن ها نشان دادند که استفاده از مقادیر کوچک و موضعی کلاژناز می تواند نیچ سلول های بنیادی موجود در قرنیه را احیا کند و شرایط را برای تکثیر این سلول ها و در نتیجه بهبودی قرنیه فراهم کند. در مجموع به نظر می رسد که به کار بردن موضعی کلاژناز در احیای سفتی طبیعی بافت قرنیه موثر و بی خطر است و موجب بازسازی این بافت از طریق تمایز سلول های بنیادی قرنیه می شود.

پایان مطلب/