مطالعه ای پیشگامانه که می تواند منجر به درمانی جدید برای بیماری کم خونی داسی شکل شود
در مطالعه ای پیشگامانه، محققین دانشگاه مینه سوتا نشان داده اند که بلوک های ساختاری بیماری کم خونی داسی شکل در سازماندهی این بیماری کمتر از آن چه پیش از این تصور می شد، موثر هستند. یافته های این مطالعه راه را برای ایجاد درمان ها یا داروهای جدید برای این بیماری باز می کند.
امتیاز:
به گزارش بنیان به نقل از news-medical.net، در چند دهه اخیر مطالعات بسیاری در سطح مولکولی روی بیماری کم خونی داس شکل صورت گرفته است اما هنوز جزئیات این بیماری به خوبی شناسایی نشده است. در مطالعه ای جدید در دانشگاه مینه سوتا که در مقیاس نانو صورت گرفته است محققین دستاوردهای حیرت انگیزی داشته اند و آن ها دریافته اند که فرایند خود سازماندهی این بیماری خیلی کمتر از آن چیزی که تصور می شود موثر است و این بدین معنی است که ایجاد داروهای جدید و موثر با دوزهای پایین برای این بیماری می تواند آسان تر باشد و در نتیجه عوارض جانبی کمتری را برای بیماران ایجاد می کند.
کم خونی داسی شکل یک اختلال ارثی است که منجر به بروز مشکلاتی در پروتئین هموگلوبین سلول های قرمز خونی می شود. این امر موجب می شود که مولکول های هموگلوبین به صورت فیبرهایی در آیند که شبیه استوانه هایی سفت درون سلول های قرمز خون عمل می کنند. تشکیل این فیبرها موجب سفت شدن سلول های قرمز خونی می شود و شکل این سلول ها به صورت هلالی شکل (داسی شکل) یا دیسک مانند در می آید. این تغییر شکل موجب انسداد عروق شده و جریان خون را آهسته یا متوقف می کند. در نتیجه اکسیژن رسانی به بافت ها مختل می شود و همین امر خطر سکته و عفونت را افزایش می دهد. مطالعات با رزولوشن بالا بوسیله محققین مینه سوتا نشان داد که نرخ اضافه شدن و از دست رفتن هموگلوبین داسی شکل در مطالعات گذشته در نظر گرفته نشده است. نتایج مطالعه جدید نشان داد که فرایند خودسازماندهی هموگلوبین داسی شکل بسیار سریع و غیر موثر اتفاق می افتد. آن ها دریافتند که این فرایند تنها 4 درصد موثر است و این در حالی است که پیش از این محققین تصور می کردند این امر 96 درصد موثر است.
در حال حاضر تنها دو داروی مورد تایید FDA برای کم خونی داسی شکل در دسترس است اما درمان های جدیدی مانند پیوند سلول های بنیادی و ژن درمانی نیز اخیرا معرفی شده اند. به عقیده محققین شناسایی نحوه خود سازماندهی در این بیماری می تواند منجر به طراحی داروهای جدید و موثر با دوزهای پایین برای بیماران شود.
پایان مطلب/