به گزارش بنیان به نقل از Stemcellportal، این اولین مطالعه ای بوده است که سلول های استرومایی مزانشیمی مشتق از اهدا کننده های با سنین مختلف و هم چنین منابع مختلف را مقایسه کرده است و شباهت ها و تفاوت های بین نحوه تاثیر گذاری این سلول ها روی بازسازی بافتی را شناسایی کرده است.

سالانه نزدیک به 500 هزار نفر در سراسر دنیا دچار ضایعات نخاعی می شوند. آسیب به سیستم گردش خون بعد از چنین آسیبی منجر به شروع آبشاری از وقایع ثانویه از جمله التهاب و ایجاد اسکار می شود. در سال های اخیر سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از منابع مختلف از جمله مغز استخوان، بافت چربی و بند ناف به عنوان کاندیداهای ایده آل درمان آسیب طناب نخاعی معرفی شده اند. در حال حاضر نیز چندین مطالعه در حال استفاده از سلول های بنیادی مشتق از مغز استخوان برای درمان آسیب نخاعی در بالین هستند.

کلیفورد لیبراخ و همکارانش در دانشگاه تورنتو که از پیشگامان استفاده از سلول های پیرامون عروقی(perivascular cells) بند ناف یا HUCPVCs برای طب بازساختی محسوب می شوند، در ایده ای جدید از این سلول ها برای درمان مدل رتی آسیب طناب نخاعی استفاده کردند. این HUCPVCها در دو مرحله مختلف جمع آوری شده بودند: در انتهای باروری(ماه نهم) و سه ماهه اول بارداری. سلول های HUCPVC به این دلیل انتخاب شدند که پتانسیل تکثیری بالایی را در کشت نشان می دهند و زمانی که ایمپلنت می شوند نرخ بقا، مهاجرت و تلفیق شدن بیشتری به سیستم عصبی میزبان در مقایسه با سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان نشان می دهند. تزریق این سلول ها به مدل رتی آسیب نخاعی و ارزیابی نتایج 10 هفته بعد از تزریق نشان داد که منبع سلولی جوان تر(سه ماهه اول بارداری) نتایج بهتری را نشان داد. هر دو گروه سلول های HUCPVC نتایج بهتری را در مقایسه با سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان نشان دادند. به عقیده محققین عملکرد بهتر HUCPVCهای جوان تر می توان به کاهش عملکرد عصبی عروقی، آستروگلیوز و اسکار نسبت داد. به عقیده محققین سلول های مشتق از بند ناف به عنوان یک زباله بیولوژیک طی یک استراتژی موثر و با حداقل شرایط تهاجمی می تواند کاربردهای مهمی در درمان آسیب های ترومایی نخاعی داشته باشد.

پایان مطلب/