به گزارش بنیان به نقل از Stemcellportal، محققین سال هاست که می دانند گلیوبلاستوما از سلول های بنیادی سرطانی مشتق می شوند و برای این که درمانی موفقیت آمیز باشد، ریشه کن کردن این سلول های بنیادی سرطانی ضروری است. با این حال چالشی که وجود دارد این است که سلول های بنیادی گلیومایی اغلب در مجاورت یا در داخل محیط های با اکسیژن کم (هیپوکسی) قرار دارند. این محیط ویژگی های بنیادینه این سلول ها را حفظ می کند و موجب تقویت مقاومت آن ها به درمان می شود.

پیش از این مطالعه ای بوسیله سوبران و همکارانش در دانشگاه Aix-Marseille نشان داده بود که ترکیب مقلد Smac موسوم به GDC-0152 موجب افزایش بقای موش های گلیوبلاستومایی می شود. این دارو به مهار کننده های پروتئین های آپوپتوزی(IAPs) متصل می شود و موجب بلوک کردن پیام رسانی می شود که در افزایش بقای سلول های بنیادی سرطانی نقش دارند و هم چنین موجب افزایش حساسیت سلول ها به شیمی درمانی می شود.

اما در مطالعه ای جدید محققین به بررسی این مطلب پرداختند که چگونه تغییر دادن سطح اکسیژن ممکن است کارایی GDC-0152 را تحت تاثیر قرار دهد. آن ها از مدل اسفیری سه بعدی گلیوبلاستوما و چندین رده سلول گلیوبلاستومایی جمع آوری شده از بافت های انسانی استفاده کردند. نتایج نشان داد که سطح اکسیژن بالا موجب می شود که سلول های شبه بنیادی گلیوبلاستومایی، ویژگی های بنیادینگی شان را از دست بدهند. هم چنین آن ها دریافتند که مهار دارویی IAPs بوسیله GDC-0152 می تواند زنده مانی سلول های شبه بنیادی گلیوبلاستومایی را در هیپوکسی کاهش دهد که این امر از طریق کاهش تکثیر و افزایش آپوپتوز صورت می گیرد.

پایان مطلب/