به گزارش بنیان به نقل از Stemcellportal، مدت هاست که محققین می دانند گلیوبلاستوما از سلول های بنیادی سرطانی مشتق می شوند و برای درمان موفقیت آمیز این بیماری باید این سلول ها را ریشه کن کرد. با این حال بزرگ ترین چالش بر سر راه این امر این است که سلول های بنیادی گلیوبلاستومایی در نزدیکی یا درون نواحی با اکسیژن کم(هیپوکسی) قرار دارند. این محیط ویژگی خودنوزایی این سلول های بنیادی سرطانی را افزایش می دهد و مقاومت آن ها به درمان را افزایش می دهد.

در مطالعه ای جدید محققین در دانشگاه Aix-Marseille نشان داده اند که ترکیب مقلد Smac موسوم به GDC-0152 بقای موش های مبتلا به گلیوبلاستوما را افزایش می دهد. این ترکیب موجب شروع مرگ برنامه ریزی شده سلولی(آپوپتوز) می شود. GDC-0152 به گروهی از پروتئین ها متصل می شود که اغلب در سلول های سرطانی بیان می شوند و مهار کننده پروتئین های آپوپتوز(IAPs) نام دارند. این امر منجر به بلوک کردن سیگنال بقای سلول های توموری می شود و آن ها را به درمان های مختلف از جمله شیمی درمانی و پرتو درمانی حساس می سازد. در این مطالعه جدید آن ها نشان دادند که تغییر سطح اکسیژن ممکن است روی کارایی GDC-0152 اثر بگذارد. نتایج این مطالعه روی مدل های سه بعدی گلیوبلاستومایی و رده های سلولی گلیوبلاستومایی نشان داد که سطوح بالای اکسیژن موجب می شود که سلول های بنیادی سرطانی گلیومایی ویژگی های بنیادینگی شان را از دست بدهند. این امر موجب افزایش حساسیت این سلول ها به داروی GDC-0152 می شود و در نتیجه ریشه کن کردن آن ها آسان تر می شود.

پایان مطلب/