به گزارش بنیان به نقل از Stemcellportal، در سال 2014، دکتر داگلاس ملتون  برای اولین توانست سلول های بنیادی را به سلول های بتای دارای عملکرد تبدیل کند و گامی را به سمت تولید انسولین بوسیله خود بیماران بردارد. در این فرایند اولیه، تنها 30 درصد جمعیت سلولی، سلول های بتای بالغ بودند. برای بهبود این نرخ تمایزی، نیاز به شناسایی 70 درصد سلول باقی مانده بود. تاکنون محققین نتوانسته بودند گام زیادی در مورد آنالیز این سلول ها و هویت آن ها بردارند تا این که انقلاب ایجاد شده در زمینه توالی یابی تک سلولی این فرصت را فراهم کرد.

در این راستا محققین از توالی یابی تک سلولی و زیست شناسی مولکولی برای توصیف نوع سلول تولیدی از سلول های بنیادی استفاده کردند. آن ها از این تکنیک ها برای شناسایی کاتالوگ کاملی از ژن های بیان شده در ده ها هزار سلول منفرد پرداختند و در ادامه آن ها را بر مبنای الگوی بیان ژن در قالب گروه های سلولی مختلف جداسازی کردند. طبق انتظار برخی از این سلول ها الگوهای بیان ژنی مشابه با سلول هایی داشتند که هورمون هایی را در پانکراس انسانی تولید می کنند: سلول های آلفای تولید کننده گلوکاگون، سلول های بتای تولید کننده انسولین. برخلاف انتظار جمعیت سلولی جدیدی نیز شناسایی شد که نوروترانسمیتر سروتونین را ترشح می کردند. این مطالعه منجر به شناسایی پروتئینی نیز شد که تنها بوسیله سلول های بتا تولید می شود و می توان از آن به انواع ابزاری برای جداسازی سلول های بتا استفاده کرد. در ادامه آن ها از یک روش فیزیکی برای غنی سازی سلول های بتا استفاده کردند: با توجه به این روش و بر مبنای این فرضیه که سلول های تولید کننده هورمون بیشتر به یکدیگر می چسبند آن ها تجمعات سلول های بتا را جداسازی کردند. در مجموع، ترکیب این دو روش موجب افزایش خلوص جمعیت سلول های بتای مشتق از سلول های بنیادی از 30 درصد به 80 درصد شد. این بدین معنی است که در تلاش برای استفاده از سلول درمانی برای دیابت نوع یک، می توان جمعیت خالص تری از سلول های بتا را با روشی کمتر تهاجمی و با تعداد کمتر سلول(اما کارآمدتر) به فرد منتقل کرد.

پایان مطلب/