به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، وزیکول های خارج سلولی به طور طبیعی در بسیاری از انواع سلول ها وجود دارند و موجبات ارتباطات بین سلولی را فراهم می کنند. اندازه آن ها تقریبا یک صدم قطر سلول است و می توانند هر ترکیبی از چربی و پروتئین گرفته تا اسیدهای نوکلئیک را حمل کنند. زمانی که سلولی وزیکول خارج سلولی آزاد می کند، سلول های مجاور این بسته های کوچک و محتوای آن را دریافت می کنند و همین امر این وزیکول ها را اهداف جذابی برای انتقال داروها یا عوامل درمانی به سلول های بیمار یا پیر می سازد.

برای بسته بندی یک درمان بالقوه درون وزیکول های خارج سلولی، محققین معمولا از سلول های بنیادی مزانشیمی استفاده می کنند که قابل استخراج از بافت هایی مانند چربی و مغز استخوان هستند. محققین می توانند این سلول های بنیادی را از نظر ژنتیکی تغییر دهند تا وزیکول هایی با یک محصول خاص(معمولا پروتئین) را برای اهداف درمانی(سلول درمانی بدون سلول!) تولید کنند. اما به دلیل تکثیر محدود این سلول های بنیادی مزانشیمی، محققین جان هاپکینز آن ها را گزینه مناسبی نمی دانند و بر این باورند که سلول های iPS توانایی تولید مقادیر بیشتری از وزیکول های خارج سلولی را دارند. محیط نگهداری سلول های بنیادی مزانشیمی نیز دارای سرم جنینی گاو است که خود غنی از وزیکول های خارج سلولی مربوط به جانور است. اما محیط مورد استفاده از iPSCهای انسانی در آزمایشگاه Essential 8 نام دارد که فاقد وزیکول های خارج سلولی و پروتئین های جانوری است و در مقایسه با سلول های بنیادی مزانشیمی 16 برابر وزیکول خارج سلولی بیشتری تولید می کنند. این وزیکول های خارج سلولی به عنوان یک ناقل برای ترکیبات دارویی، از آن جایی که نیاز به استفاده از خود سلول را مرتفع می سازند می توانند ابزار درمانی مناسبی را فراهم کنند که دچار رد پیوند نمی شوند.

پایان مطلب/