به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، هزمانی که محققین سلول های بیماران گیرنده را تجزیه کرده و مورد آنالیز پروتئینی قرار دادند مشاهده کردند که مقدار پروتئین های آنتی اکسیدانی موسوم به peroxiredoxins در درون سلول های تیمار شده با وزیکول های خارج سلولی مشتق از iPSCها در مقایسه با سلول های عادی تا دو برابر افزایش یافت و همین امر مانع از آسیب ناشی از پیری در این سلول ها شد. آنتی اکسیدان ها به مهار آسیب ناشی از پیر در سلول ها کمک می کنند. به عقیده دکتر چنگ، سرپرست تیم تحقیقاتی جان هاپکینز،  وزیکول های خارج سلولی ممکن است در آینده ای نزدیک به گزینه انتقال درمان مناسبی برای بیماری های مربوط به پیری مانند پروجریا و ALS تبدیل شوند اما برای بیماری های مربوط به پیری مانند سرطان مناسب نیستند زیرا این سلول ها و وزیکول های خارج سلولی به طور ذاتی تمایل به پیشبرد رشد و بازسازی سلولی دارند و ممکن است این امر منجر به تقویت سرطان شود. با توجه به ماهیت عاری از سلول بودن وزیکول های خارج سلولی، می توان به آینده آن ها به عنوان درمانی که مشکل رد پیوند ایجاد نمی کنند امیدوار بود.

پایان مطلب/