به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، سرطان و دیابت دو مورد از بزرگ ترین نگرانی ها و مشکلات در کشورهای توسعه یافته هستند و ارتباط نزدیکی نیز بین آن ها وجود دارد. در مورد سرطان، نیمی از داستان مربوط به ژنتیک است و اخیرا نشان داده شده است که نیم دیگر مربوط به محیط است.

طی متاستاز سرطانی، سلول هایی که عملکرد مناسبی ندارند از طریق محیطی دینامیک که شامل مواد معدنی، کربوهیدرات ها، آب و بافت پیوندی است عبور کرده و به جریان خون می رسند و از طریق آن به سایر نقاط بدن متاستاز می دهند. این محیط دینامیک ماتریکس خارج سلولی نام دارد که بخش عمده آن را کلاژن تشکیل می دهد که موجب یکپارچگی ساختاری و حفاظت از سلول ها می شود. فیبرهای کلاژنی رشته ای نانومتری موسوم به فیبریل را شامل می شوند. فیبریل ها با هم ترکیب می شوند و فیبرهایی با قطر و طول متنوع تولید می کنند. در افراد دیابتی، سطح قند خون افزایش یافته روی ساختار فیبرهای کلاژنی اثر می گذرد و موجبات حرکات بیشتر سلول های سرطانی در بدن را فراهم می کند. در واقع سطح قند خون بالا موجب افزایش گلیکه شدن (glycation) و تغییر در ساختار کلاژن بافت ها می شود. این فرایند گلیه شدن نرخ متاستاز را افزایش می دهد. استفاده از سلول های سرطان سینه در مطالعات و هم چنین نرم افزارهای آنالیز کننده نشان داده است که سلول ها در محیط گلیکه شده در مقایسه با محیط طبیعی سرعت حرکت بیشتری دارند.

پایان مطلب/